14 Φεβρουαρίου 2014

Συνάντηση κορυφής

Όλο αυτό το διάστημα που είμαι Κρήτη μιλάω συχνά με τους μαθητές μου από την Αθήνα.
Μέσω skype μαθαίνω τα νέα τους απο το γυμνάσιο. Από το Σεπτέμβριο συνεχώς μου ζητούσαν να βρεθούμε. Όταν όμως ανεβαίνω Αθήνα για λιγότερο από 48 ώρες όπως καταλαβαίνετε έχω άλλες προτεραιότητες. Τον Οκτώβριο πέρασα απο την πλατεία που συναντιούνται και ήμουν τυχερή γιατί είδα 7 παιδιά... Έμεινα εκεί βέβαια ένα πεντάλεπτο αλλά η χαρά ήταν μεγάλη.
Γυρνώντας στην Κρήτη λοιπόν μίλησα με μια μητέρα για τη συνάντηση αυτή, μου είπε πόσο χάρηκε η κόρη της που με είδε και είπαμε γενικά να βρεθούμε μέσα στις γιορτές. Το ίδιο είχα υποσχεθεί και στα παιδιά. 
Μπαίνοντας ο Δεκέμβρης μίλησα ξανά με τη μητέρα αυτή και της είπα μια σκέψη μου.
Ήθελα να κάνω έκπληξη στα παιδιά , να σκάσω μύτη ξαφνικά κάπου που θα είναι μαζεμένα. Η μητέρα συμφώνησε και το μόνο που έλειπε ήταν να κανονίσουμε το πότε και το που...
Σκέφτηκε λοιπόν η μαμά της μαθήτριας μου να τα μαζέψει στο παιδί για να δουν μια ταινία, να παίξουν κτλ. Οι γονείς θα ήξεραν, τα παιδιά όχι. Έφτασε λοιπόν η μέρα! Προπαραμονή Πρωτοχρονιάς.
Βρισκόμαστε στην πλατεία , ανεβαίνουμε μαζί στο σπίτι και στο σαλόνι να η πρώτη έκπληξη και για μένα. Ήταν εκεί και μητέρες άλλων παιδιών που είχαν μείνει για να με δουν. Δε τους χαιρέτισα εκείνη την ώρα για να μην ακουστούμε και πάω έξω απο το υπνοδωμάτιο της μαθήτριας μου. Χτυπάω την πόρτα και ρωτάει η μαμά "παιδιά να μπω;" Αφού πήραμε έγκριση , ανοίγω την πόρτα και σκάω μύτη.
Θυμάμαι απλά ένα πάγωμα και αμέσως τσιρίδες. Φώναζαν , τσίριζαν , έπεφταν στην αγκαλιά μου, είδα και κάτι ματάκια συγκινημένα...

Δεύτερη έκπληξη για μένα; Εκεί που περίμενα πως θα έβλεπα 4-5 παιδιά είδα τα 14 απο τα 19. Μεγάλη επιτυχία και κάποια που δεν ήρθαν ήταν εκτός Αθηνών λόγω γιορτών.
Πόσο χάρηκα, πόσο το απόλαυσα δε μπορώ να περιγράψω. Δεν χόρταινα να ακούω τα νέα τους...
Άρχισαν και τα πειράγματα ...Μου λέει ένας μαθητής μου "ψήλωσες κυρία"
Ε βλέπετε μου έριχναν 2 κεφάλια κάποια και βρήκαν τώρα να δουλεύουν την δασκάλα τους.
Αφού έκατσα αρκετά μαζί τους βγήκα στο σαλόνι που ακολούθησαν εκεί άλλες αγκαλιές. 
Χάρηκα πολύ που είδα και τους γονείς τους. Πέρυσι είχα απίστευτη συνεργασία μαζί τους και το γεγονός πως χρονιάρες μέρες έφεραν τα παιδιά τους για να δουν την δασκάλα τους και έμειναν και εκείνοι για να με δουν σημαίνει πολλά για μένα. 
Στη συνέχεια μπήκα ξανά στο δωμάτιο , έπαιξα με τα παιδιά , είπαμε πάλι τα νέα μας ...βγάλαμε φωτογραφίες.
Όσοι έρχονταν καθυστερημένοι στη συνάντηση έμεναν στήλη άλατος καθώς χτύπαγαν την πόρτα στο διαμέρισμα και αντί την οικοδέσποινα άνοιγα την πόρτα εγώ.
Οι μαμάδες είπαν να το κάνουμε θεσμό...Να βρισκόμαστε κάθε φορά που έχω χρόνο στη διάθεση μου στην Αθήνα. Δώσαμε ραντεβού για το Πάσχα.
Το έχω πει πολλές φορές και έχει γίνει κουραστικό αλλά θα το ξαναπώ. Μπορεί κάθε χρόνο να δένομαι με τα παιδιά μου, να έχω καλή σχέση μαζί τους αλλά αυτό που έγινε με τα εκτάκια δε το είχα ζήσει ξανά...Χαίρομαι γιατί με νιώθουν δικό τους άνθρωπο, χαίρομαι γιατί μου λένε τα μυστικά τους, τους προβληματισμούς  τους, χαίρομαι γιατί ζητάνε τη γνώμη μου και ας μην είμαι πια η δασκάλα τους.
Με μια μαθήτρια μου μάλιστα αλληλογραφούμε. Τι όμορφο συναίσθημα να ανοίγεις το γραμματοκιβώτιο και να βλέπεις αντί τη ΔΕΗ γράμμα από το κορίτσι του τελευταίου θρανίου.


Και επειδή ξέρω πως κάποιοι με έχουν ανακαλύψει ένα θέλω να σας πω

Σας αγαπάω πολύ όλους σας. Είστε πολύ ξεχωριστά παιδιά και έμαθα πολλά πράγματα και εγώ απο εσάς. Δε θα σας ξεχάσω ποτέ. Δε θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη , την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό που μου δείξατε. Δε θα ξεχάσω τα πειράγματα, τα αστεία σας, τις ζαβολιές, τα καβγαδάκια.
Όλα όσα ζήσαμε σε εκείνη την μικρή αίθουσα-αποθήκη που περάσαμε μαζί 9 μήνες.
Θέλω να είστε αγαπημένοι όπως είστε τώρα. Θέλω να συνεχίσετε να διεκδικείτε, να πεισμώνετε, να ονειρεύεστε....



Αφιερωμένο στους μαθητές μου


Ακόμα θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ράνια, τη μαμά της μαθήτριας μου που το κανόνισε όλο αυτό, που άνοιξε το σπίτι της και τις καρδιές μας.
Ράνια μου να χαίρεσαι τα ζουζούνια σου, να είστε καλά να τα καμαρώνετε.
Θέλω να ξέρεις πως θυμάμαι την πρώτη φορά που με πλησίασες στο σχολείο. Καθόμουν μόνη μου στο γραφείο των δασκάλων και ήρθες μου μίλησες και μου είπες...
"Ο,τι χρειαστείτε είμαστε εδώ. Αρκεί να μας το ζητήσετε "  
Μόνο αυτή σου η κουβέντα με βοήθησε πολύ....
Σε ευχαριστώ και πάλι


12 σχόλια:

  1. τι ωραία.. Οταν οι μαθητές σου σε αγαπάνε τόσο πολύ αφού φύγεις, σίγουρα έχεις κάνει κάτι πάρα μα πάρα πολύ καλά.. φιλια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες ε;
      Κάτι έκανα, κάτι έκανα....
      και έκαναν και αυτά πολύ περισσότερα!

      Διαγραφή
  2. Τόση αγάπη.... Και από τους γονείς και από τα παιδιά και από την δασκάλα! Έχουμε ελπίδα τελικά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κοριτσάκι τι κάνεις;
      Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει..
      Έχε το νου σου στο παιδί....
      :)

      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  3. Μπράβο που και οι γονείς θέλουν και κρατάνε τη σχέση αυτή! Να τα χαίρεσαι τα παιδάκια όλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αννούλα καλώς σε βρίσκω! Ήρθα να πω ένα γεια. Σ'ευχαριστω για την επίσκεψη και τα όμορφα σχόλιά σου. Θα σε διαβάσω με ησυχία γιατί βλέπω πολλές ομορφιές εδώ και τώρα δεν έχω χρόνο. Δεν μου αρέσει να "ξεπετάω" τις αναρτήσεις στην ανάγνωση. Θέλω ηρεμία να τις απολαύσω.
    Σε είχα δει και στις Ψηφιακές γειτονιές. Τώρα σε κατάλαβα!! Χαίρομαι πολύ που σε e-γνωρίζω γλυκιά δασκάλα.
    Φιλιά πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είσαι υπέροχη βρε Άννα. Υπέροχη απλά.
    Σαν μαμά και εγώ με παιδιά στο δημοτικό, έχω να πω πως εμείς οι μαμάδες οταν διαπιστώσουμε πως οι δάσκαλοι των παιδιών μας είναι Δάσκαλοι, γινόμαστε αλοιφή. Μπορώ λοιπόν εύκολα να τις καταλάβω.
    Αυτές οι μοναδικές στιγμές που ζεις, είναι ανεκτίμητης αξίας Αννουλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εμείς αυτές τις μαμάδες τις αγαπάνε, τις λατρεύουμε, τις θέλουμε !!!
      Το πιστεύεις πως πολλές φορές όταν διαλέγουμε τάξεις ρωτάμε "οι γονείς πως είναι;"
      Εχω τόσα να σου πω που θα φρίξεις...όπως αντίστοιχα έχουν να πουν γονείς για τους δασκάλους.
      Ενα είναι το βασικό. Και οι δυο πλευρές θέλουμε το καλό του παιδιού,,,Αν είμαστε σύμμαχοι και ανοιχτοί όλα πάνε καλά

      Διαγραφή
    2. Νομίζεις ότι δεν ξέρω πόσο γραφικές μπορούμε να γίνουμε εμείς οι μαμάδες;;;; Επειδή εχω καλές φίλες δασκάλες και ξέρω τι περνάνε αλλά και επειδή θελω πάντα να είμαι αντικειμενική και δίκαιη, κοιτάω πάντα και τις δύο πλευρές του νομίσματος.
      Ξέρω καλά πως τα παιδιά μου δεν είναι άγγελοι και προσπαθώ να βοηθήσω τις δασκάλες τους να κάνουν το λειτούργημά τους όσο πιο εύκολα γίνεται. Εδώ εγώ δεν την παλεύω με δυο θηρία στο σπίτι, δεν μπορώ να καταλαλβω νομίζεις εκείνες με 25 μες την τάξη;;;;
      Όπως τα λες, σύμμαχοι!!!!

      Διαγραφή