Όλο αυτό το διάστημα που είμαι Κρήτη μιλάω συχνά με τους μαθητές μου από την Αθήνα.
Μέσω skype μαθαίνω τα νέα τους απο το γυμνάσιο. Από το Σεπτέμβριο συνεχώς μου ζητούσαν να βρεθούμε. Όταν όμως ανεβαίνω Αθήνα για λιγότερο από 48 ώρες όπως καταλαβαίνετε έχω άλλες προτεραιότητες. Τον Οκτώβριο πέρασα απο την πλατεία που συναντιούνται και ήμουν τυχερή γιατί είδα 7 παιδιά... Έμεινα εκεί βέβαια ένα πεντάλεπτο αλλά η χαρά ήταν μεγάλη.
Γυρνώντας στην Κρήτη λοιπόν μίλησα με μια μητέρα για τη συνάντηση αυτή, μου είπε πόσο χάρηκε η κόρη της που με είδε και είπαμε γενικά να βρεθούμε μέσα στις γιορτές. Το ίδιο είχα υποσχεθεί και στα παιδιά.
Μπαίνοντας ο Δεκέμβρης μίλησα ξανά με τη μητέρα αυτή και της είπα μια σκέψη μου.
Ήθελα να κάνω έκπληξη στα παιδιά , να σκάσω μύτη ξαφνικά κάπου που θα είναι μαζεμένα. Η μητέρα συμφώνησε και το μόνο που έλειπε ήταν να κανονίσουμε το πότε και το που...
Σκέφτηκε λοιπόν η μαμά της μαθήτριας μου να τα μαζέψει στο παιδί για να δουν μια ταινία, να παίξουν κτλ. Οι γονείς θα ήξεραν, τα παιδιά όχι. Έφτασε λοιπόν η μέρα! Προπαραμονή Πρωτοχρονιάς.
Βρισκόμαστε στην πλατεία , ανεβαίνουμε μαζί στο σπίτι και στο σαλόνι να η πρώτη έκπληξη και για μένα. Ήταν εκεί και μητέρες άλλων παιδιών που είχαν μείνει για να με δουν. Δε τους χαιρέτισα εκείνη την ώρα για να μην ακουστούμε και πάω έξω απο το υπνοδωμάτιο της μαθήτριας μου. Χτυπάω την πόρτα και ρωτάει η μαμά "παιδιά να μπω;" Αφού πήραμε έγκριση , ανοίγω την πόρτα και σκάω μύτη.
Θυμάμαι απλά ένα πάγωμα και αμέσως τσιρίδες. Φώναζαν , τσίριζαν , έπεφταν στην αγκαλιά μου, είδα και κάτι ματάκια συγκινημένα...
Δεύτερη έκπληξη για μένα; Εκεί που περίμενα πως θα έβλεπα 4-5 παιδιά είδα τα 14 απο τα 19. Μεγάλη επιτυχία και κάποια που δεν ήρθαν ήταν εκτός Αθηνών λόγω γιορτών.
Πόσο χάρηκα, πόσο το απόλαυσα δε μπορώ να περιγράψω. Δεν χόρταινα να ακούω τα νέα τους...
Άρχισαν και τα πειράγματα ...Μου λέει ένας μαθητής μου "ψήλωσες κυρία"
Ε βλέπετε μου έριχναν 2 κεφάλια κάποια και βρήκαν τώρα να δουλεύουν την δασκάλα τους.
Αφού έκατσα αρκετά μαζί τους βγήκα στο σαλόνι που ακολούθησαν εκεί άλλες αγκαλιές.
Χάρηκα πολύ που είδα και τους γονείς τους. Πέρυσι είχα απίστευτη συνεργασία μαζί τους και το γεγονός πως χρονιάρες μέρες έφεραν τα παιδιά τους για να δουν την δασκάλα τους και έμειναν και εκείνοι για να με δουν σημαίνει πολλά για μένα.
Στη συνέχεια μπήκα ξανά στο δωμάτιο , έπαιξα με τα παιδιά , είπαμε πάλι τα νέα μας ...βγάλαμε φωτογραφίες.
Όσοι έρχονταν καθυστερημένοι στη συνάντηση έμεναν στήλη άλατος καθώς χτύπαγαν την πόρτα στο διαμέρισμα και αντί την οικοδέσποινα άνοιγα την πόρτα εγώ.
Οι μαμάδες είπαν να το κάνουμε θεσμό...Να βρισκόμαστε κάθε φορά που έχω χρόνο στη διάθεση μου στην Αθήνα. Δώσαμε ραντεβού για το Πάσχα.
Το έχω πει πολλές φορές και έχει γίνει κουραστικό αλλά θα το ξαναπώ. Μπορεί κάθε χρόνο να δένομαι με τα παιδιά μου, να έχω καλή σχέση μαζί τους αλλά αυτό που έγινε με τα εκτάκια δε το είχα ζήσει ξανά...Χαίρομαι γιατί με νιώθουν δικό τους άνθρωπο, χαίρομαι γιατί μου λένε τα μυστικά τους, τους προβληματισμούς τους, χαίρομαι γιατί ζητάνε τη γνώμη μου και ας μην είμαι πια η δασκάλα τους.
Με μια μαθήτρια μου μάλιστα αλληλογραφούμε. Τι όμορφο συναίσθημα να ανοίγεις το γραμματοκιβώτιο και να βλέπεις αντί τη ΔΕΗ γράμμα από το κορίτσι του τελευταίου θρανίου.
Και επειδή ξέρω πως κάποιοι με έχουν ανακαλύψει ένα θέλω να σας πω
Σας αγαπάω πολύ όλους σας. Είστε πολύ ξεχωριστά παιδιά και έμαθα πολλά πράγματα και εγώ απο εσάς. Δε θα σας ξεχάσω ποτέ. Δε θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη , την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό που μου δείξατε. Δε θα ξεχάσω τα πειράγματα, τα αστεία σας, τις ζαβολιές, τα καβγαδάκια.
Όλα όσα ζήσαμε σε εκείνη την μικρή αίθουσα-αποθήκη που περάσαμε μαζί 9 μήνες.
Θέλω να είστε αγαπημένοι όπως είστε τώρα. Θέλω να συνεχίσετε να διεκδικείτε, να πεισμώνετε, να ονειρεύεστε....
Αφιερωμένο στους μαθητές μου
Ακόμα θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ράνια, τη μαμά της μαθήτριας μου που το κανόνισε όλο αυτό, που άνοιξε το σπίτι της και τις καρδιές μας.
Ράνια μου να χαίρεσαι τα ζουζούνια σου, να είστε καλά να τα καμαρώνετε.
Θέλω να ξέρεις πως θυμάμαι την πρώτη φορά που με πλησίασες στο σχολείο. Καθόμουν μόνη μου στο γραφείο των δασκάλων και ήρθες μου μίλησες και μου είπες...
"Ο,τι χρειαστείτε είμαστε εδώ. Αρκεί να μας το ζητήσετε "
Μόνο αυτή σου η κουβέντα με βοήθησε πολύ....
Σε ευχαριστώ και πάλι
