Ο φίλος μας ο Ντίνος

Τις δύο πρώτες εβδομάδες στο μάθημα της Γλώσσας δεν ανοίξαμε καθόλου τα βιβλία.

Σήμερα ήρθε η ώρα που την περίμεναν με μεγάλη χαρά. Στο πρώτο μάθημα γνωρίσαμε τους ήρωες του βιβλίου, τους φίλους που θα συναντάμε σε κάθε μάθημα . Μάθαμε να γράφουμε και εμείς σωστά στο όνομά μας χρησιμοποιώντας κεφαλαία και πεζά γράμματα.

Πέρα απο τον Άρη, την Ιωάννα, τον Σαμπέρ ,τον Ορφέα και τη Μαρίνα γνωρίσανε και ένα ακόμα φίλο.

Ο Ντίνος είναι ένα μικρό δεινοσαυράκι που ήρθε σήμερα στο σχολείο μαζί μου. Ο Ντινος θα είναι κάθε μέρα μαζί μας στην τάξη, θα μας βοηθάει , θα μας ακούει και θα μας κάνει παρέα. Έχει όμως ένα μικρό πρόβλημα με τα αυτάκια του. Δεν μπορεί τη φασαρία. Έιναι λίγο παράξενο γιατί ενώ του αρέσουν τα τραγούδια και τα δυνατά γέλια δε μπορεί να ηρεμήσει όταν μιλάμε όλοι μαζί. Χαίρεται όταν βλέπει χεράκια να σηκώνονται και τον πιάνει τρομερός πονοκέφαλος όταν δεν κάνουμε διάλογο. Οταν συμβει αυτό πάει και χώνεται στην τσάντα μου και δε θέλει να βγει έξω.Αφήστε που αν αυτό συμβαίνει κάθε μέρα θα ψάξει να βρει μια άλλη Πρώτη τάξη να πάει . Εμείς καθόλου δε το θέλουμε αυτό.

Τα παιδιά δέχτηκαν τον Ντίνο με μεγάλη χαρά. Όταν μιλούσε αυτός , δε μίλαγε κανείς. Κάτι που δε το περίμενα ... Ολες τις προηγούμενες μέρες που τριγύριζε αυτή η ιδέα στο μυαλό μου ( καλά έχουμε κάνει ολόκληρο σενάριο) είχα σκεφτεί πως μπορεί να μην έδιναν καμία σημασία. Να έλεγαν “α ένα ψεύτικο λούτρινο είναι” . Σαν πρώτη μέρα πάντως πήγε τέλεια. Καλύτερα απο όσο περίμενα. Τον αγκάλιαζαν, τον ήθελαν στο θρανίο τους, του είπαν ακόμα και μυστικά.

Στη συνέχεια τους είπα πως όταν μας γνωρίσει καλύτερα θα μπορεί κάποιο Σαββατοκύριακο να πάει στο σπίτι κάποιου παιδιού να μείνει. Να πάνε μαζί βόλτα, να διαβάσουν , να δουν τηλεόραση και να επιστρέψουν μαζί τη Δευτέρα . Ο ενθουσιασμός γι αυτό το ενδεχόμενο ήταν μεγάλος.

Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω την Τζένη που με ανέχεται και με βοηθάει. Της είχα πει την ιδέα μου ( δεν είναι μόνο ο Ντίνος, σας είπα έχουμε ολοκληρο σενάριο) είπε και αυτή τις δικιές της, κόψαμε , ράψαμε, τα αλλάξαμε, τα ξαναείπαμε και ακόμα λέμε. Τώρα φανταστείτε Σάββατο πρωί στις 9 να στέλνω μήνυμα με φωτογραφία του Ντίνου ρωτώντας αν είναι καλός και αντί να με βρίσει να μου απαντάει “τέλειος!”.

Μετά προστέθηκε και η πινελιά της Ευδοκίας. Πάντως αν κάποιος ήταν την Παρασκευή στο Θησείο και μας άκουγε θα μας πέρναγε για τρελές...

Συζήτηση για δεινόσαυρους, χελώνες, γράμματα που πετάνε, θησαυρούς, ταξίδια, γραμματα άπο όλα είχε ο μπαξές. Να συζητάμε σοβαρά πως θα λένε το δεινόσαυρο ( αν και δε ξέραμε σίγουρα τι θα ήταν) , πως θα λένε τη χελώνα ( αργότερα θα μαθετε για αυτήν)

Επίσης να ευχαριστήσω τον Χρήστο που τον έτρεχα στα Τζάμπο 9 το πρωί ( ετσι πρωί γιατί μετά θα πλακώνατε όλες/οι οι μαμάδες/μπαμπάδες για τα σχολικά ) για να διαλέξω ήρωες/λούτρινα.

Να τον έχω λοιπόν εκεί να πιάνω μαϊμούδες, να αφήνω βατραχάκια, να πιάνω παπάκια, να του εξηγώ πως θα έρθουν στην τάξη μας και ναι δε με παράτησε να φύγει. Και αφού αποφάσισα πως θέλω δεινόσαυρο να σκέφτομαι “μικρό ή μεγάλο;” . Και πάμε πάλι απο την αρχή.

Αγάπη μου σε ευχαριστώωωωω πολυ! Εχω κάνει και το σπίτι εργοτάξιο . Αυτή τη στιγμή στον καναπέ είναι 24 γράμματα-μπλουζάκια , παρεούλες αριθμών -σπιτάκια και ένας χάρτης.

Στο τραπέζι πάλι είναι κάτι μέλισσες-γράμματα, κουκουβάγιες-αριθμοί , βατράχια και μια χελώνα.Στην πολυθρόνα 25 τετράδια κόκκινα.

Ο Ντίνος έμεινε στο σχολείο ( μη το πείτε στα παιδιά , υποτίθεται μαζί μου έφυγε).

Σκοτ Τέιλορ - Ατομικός Αριθμός 90

Στην προηγούμενη ανάρτηση για τους ανθρώπους που μπήκαν στην ζωή μου μέσα απο το ιστολόγιο μου.Υπάρχει όμως και ένα άτομο που πρώτα έγινε φίλος μου και μετά έγινε bloggόφιλος μου.

Και δεν είναι άλλος απο τον Elkador συμφοιτητής και φίλος καλός του Χρήστου , σύζυγος της επίσης φίλης μας Κατερίνας και μπαμπάς της μικρής μου βαφτιστήρας.

Στην ανάρτηση αυτή δε θα σας μιλήσω για το ιστολόγιό του. Περάστε τώρα όλοι μια βόλτα βέβαια γιατί αξίζει , έχει και ωραίες φωτογραφίες ( νέο χόμπι αυτό)

Ο Elkador , κατά κόσμον Γιώργος Κοντογιάννης λοιπόν, μαζί με μια συνάδελφο του την Ιφιγένεια Δροσούλη έγραψαν ένα βιβλίο.

Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2013 και ολοκληρώθηκε πριν λίγους μήνες. Πρόκειται για ένα Αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο Σκοτ Τέιλορ - Ατομικός Αριθμός 90.

Στη σελίδα τους στο Facebook μπορείτε να κάνετε μια πρώτη γνωριμία με τους ήρωες. Θα μάθετε κάποιες βασικές πληροφορίες για τη ζωή τους και διάφορα στιγμιότυπα της.

Εγώ μέσα απο εδώ θέλω να ευχηθώ ό,τι είχαν ονειρευτεί και οι δύο στην αρχή της προσπάθειας τους να πραγματοποιηθεί και η επιτυχία του να ξεπεράσει και τις δικές σας προσδοκίες.

Σύντομα να εκδοθεί και να ξεπεράσετε και τον Nesbo κάποια στιγμή ( για να μην πω με το πρώτο βιβλίο και στεναχωρήσω τον Nesbo θα πω με το επόμενο σας)

Εγώ πάντως μόλις κυκλοφορήσει το βιβλίο θα χαρίσω ένα σε έναν απο εσάς.Όσοι μάλιστα σχολιάσουν σε αυτή την ανάρτηση απλά για να ευχηθούν καλή επιτυχία θα έχουν 5 παραπάνω συμμετοχές όταν με το καλό γίνει εκείνη η ανάρτηση.Εντάξει αρκετά πρωτότυπος διαγωνισμός δε νομίζετε; Το βιβλίο δεν έχει εκδοθεί ακόμα αλλά δικός μου ο διαγωνισμός, βάζω τους δικούς μου όρους. 

Κουμπαρούλη μας θέλω πρώτη θέση πίστα στην παρουσίαση του βιβλίου σας ;

Του ανταποκριτή σας απο την Α τάξη

Πέρασαν 4 μέρες στην τάξη . Η μέρα του Αγιασμού δεν πιάνεται αφού μαζί με τα πρωτάκια μπήκαν μέσα στην τάξη και τα μεγάλα πρωτάκια ( οι γονείς δηλαδή ) και απλά είπαμε καλή χρονιά και δώσαμε τα βιβλία . 

Τη Δευτέρα λοιπόν ήταν η πρώτη μέρα για μένα. Παίξαμε παιχνίδια γνωριμίας και για μια ακόμα φορά κατάφερα να μάθω τα ονόματά τους απο την πρώτη μέρα. Αφού γνωριστήκαμε μεταξύ μας, γνωρίσαμε και τους χώρους του σχολείου. 

Που είναι οι βρύσες, οι τουαλέτες, το γραφείο του διευθυντή και των δασκάλων , το κυλικείο. Στις τουαλέτες έκανα και μια μικρή επίδειξη....Οι τουαλέτες είναι τούρκικες και τα παιδιά είναι λογικό να μη ξέρουν να τις χρησιμοποιήσουν  ( αν δεν είχαν τούρκικες στο νήπιο).Κάτι αυτονόητο για μένα δεν είναι για τα παιδιά. Την πρώτη χρονιά που είχα πρώτη τάξη δε το είχα σκεφτεί και ένα μικράκι πήγε τουαλέτα ...και τελικά κατουρήθηκε. Απο τότε λοιπόν πάντα τους δείχνω πως την χρησιμοποιούμε. 

Το διάλειμμα έμεινα κοντά τους και δεν ανέβηκα στο γραφείο. Όλο και κάτι θα με ήθελαν και ήθελα να με είμαι εκεί κοντά τους, διακριτικά αλλά να ξέρουν πως είμαι εκεί. Από την επόμενη μέρα τα άφησα μόνα τους.

Στη συνέχεια η μέρα κύλησε με τραγουδάκια , ζωγραφική και παραμύθι. 

Τα έβαλα να ζωγραφίσουν κάτι που αγαπούν πολύ...πρόσωπο, αντικείμενο βασικά ό,τι ήθελαν.

Ενας μαθητής μου ζωγράφισε μια τεράστια πίτσα ( αγαπώ την πίτσα και εγώ) .

Δυο μαθήτριες μου με εξέπληξαν ευχάριστα. Ζωγράφισαν εμένα! Αγάπες απο την πρώτη μέρα!

Στο σχόλασμα τρελό άγχος να τα παραδώσω αφού δε ξέρω ακόμα τους γονείς. Αγχωμένοι και εκείνοι ρώταγαν αν έχουν διάβασμα. Μα απο την πρώτη μέρα;

Και φυσικά μέσα στις πρώτες μέρες αυτές άκουσα και τις πρώτες τους ατάκες.

Ατάκα πρώτη.

Μάθημα προσανατολισμός στον χώρο.

Πάνω , κάτω, μέσα , έξω , αριστερά, δεξιά , ανάμεσα κτλ

Κάνουμε πολλά παραδείγματα ειδικά στις έννοιες αριστερά, δεξιά.

Η κασετίνα είναι αριστερά απο το βιβλίο. 

Η κυρία είναι δεξιά απο τον πίνακα.

Το παράθυρο είναι δεξιά απο την πόρτα.

Ο Τσίπλας είναι αριστερά απο τον Μαμαλάκη ( οχι τον σεφ )

 Κρατήθηκα και δε γέλασα..έτσι και αλλιως σωστά το είπε το παιδί. Την προηγούμενη μέρα ήταν το debate και όντως αριστερά ήταν. Φαντάζομαι αυτό το αριστερά εννοούσε ο μικρός.

Χθες τώρα την τελευταία ώρα τους διάβασα ένα παραμύθι. Μία μαθήτρια μου που είχε συνεχώς τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου , μου λέει με θαυμασμό.

Κυρία όταν ήσουν μικρούλα, πέρυσι , άκουγες πολύ προσεχτικά την κυρία σου και έμαθες να διαβάζεις τόσο καλά; 

(ναι ναι ήμουν μικρούλα πέρυσι και πήγαινα και σχολείο , τόσο μικρή είμαι εντάξει;)

Φιλιά πολλά και καλό βόλι! Εγώ απέχω αφού ψηφίζω Κρητη και δεν θα πάω σε αυτές τις εκλογές.

Blogoφιλοι αγαπημένοι....

Το ιστολόγιο μου κλείνει στο τέλος του χρόνου 8 χρόνια ζωής. Αν ήταν παιδί θα πήγαινε Γ Δημοτικού φέτος ( άσχετο τελείως αυτό αλλά αφού το σκέφτηκα γιατί να μη το πω;)

Πολλές φορές διαβάζω παλιές μου αναρτήσεις ,θυμάμαι, χαμογελώ, συγκινούμαι. Μαζί με τις αναρτήσεις διαβάζω και τα σχόλια και θυμάμαι πρόσωπα και ιστολόγια αγαπημένα. Πολλά απο αυτά έχουν κλείσει. Άλλα έγιναν κλειστά και δε μπορώ να τα παρακολουθώ.Αλλοι σταμάτησαν να γράφουν και μας αποχαιρέτισαν με μια τελευταία ανάρτηση. Άλλοι απλά σταμάτησαν να γράφουν χωρίς να πουν αντίο. Πολλές φορές μπαίνω ξανά , να δω μήπως άρχισαν να γράφουν ξανά, να μάθω νέα τους. Αλλά βλέπω ακόμα εκείνη την ανάρτηση του Μαρτη του 2009, του Δεκέμβρη του 2010. Είχα αφήσει και σχόλια στα οποία δεν πήρα ποτέ απάντηση.Ανησυχούσα. Να ναι άραγε καλά; Απλά σταμάτησαν να γράφουν ή μήπως κάτι άσχημο συνέβη στη ζωή τους; Εύχομαι φυσικά να ισχύει το πρώτο.

Χαίρομαι που κάποιοι απο αυτούς τους πρώτους φίλους συνεχίζουν ακόμα να γράφουν. Κάποιοι σταμάτησαν να γράφουν αλλά έχουμε κρατήσει επαφή μέσω Facebook. Μαθαίνω τα νέα τους. Άλλοι παντρεύτηκαν, έγιναν γονείς, άλλοι έγιναν παππούδες. Θυμάμαι να γράφουμε για το κορίτσι αγαπημένης μου φίλης που πήγαινε τότε Λύκειο και τώρα είναι μανούλα δυο μωρών.

Μέσα απο το ιστολόγιο αυτό άλλαξε και η δική μου η ζωή. Απο ένα σχόλιο στο ιστολόγιο της Κούλας ,μπήκα στο ιστολόγιο του Χρήστου. Άφησα ένα σχόλιο, απάντησε , μπήκε στο δικό μου...και μετά μπήκε ο ένας στη ζωή του άλλου. Ένα σχόλιο λοιπόν ήταν αρκετό για να μαι τώρα τόσο πολύ ευτυχισμένη.

Η κολλητή μου και κουμπάρα μας ( για την ώρα έχει βάλει απλά την υπογραφή της στον πολιτικό μας γάμο αλλά θα μας αλλάξει εκείνη και τα στέφανα) πάλι μέσα απο εδώ τη γνώρισα. Απο τα πρώτα άτομα που άρχισα να μιλάω η αγαπημένη μου Ευδοκία , το γνωστό Αστροπελέκι. Σε μια ανάρτηση της,μαθαίνω πως την κάλεσαν αναπληρώτρια στην Κρήτη,σε μέρη γνώριμα για μένα. Ανταλλάσουμε τηλέφωνα και η τύχη το έφερε έτσι να έρθει στην πόλη μου ( όχι τόσο τύχη επίτηδες την έβαλα να δηλώσει τα Αμιρά) . Οι επισκέψεις στα ιστολόγια έγιναν επισκέψεις στα σπίτια μας, καφεδάκια , ατέλειωτες βόλτες, κρασάκια, τρέλες μπάνια και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί ή πιο σωστά δε μπορεί να φανταστεί .Ένας ακόμα σημαντικός άνθρωπος λοιπόν μπήκε στη ζωή μου μέσα απο το ιστολόγιο μου.

Αργότερα γνώρισα την Μαρία. Απο τους πρώτους bloggoφιλους και αυτή. Aτέλειωτες συζητήσεις στο msn , στο messenger  τώρα. Μας πιάνει και η βλακεία μας στο Facebook και να κάποιος διαβάσει αυτά που γράφουμε δε ξέρω τι γνώμη θα σχηματίσει για εμάς ( καλά ξέρω ). Εννοείται πως συζητήσεις κάνουμε και απο κοντά, Καφεδάκια, κρασάκι, επίσκεψεις στο σπίτι, όλα τα έχουμε κάνει...Χμ μάλλον όχι όλα . Εχουμε ακόμα καιρό......

Στο καράβι για Κρήτη γνώρισα τον Μάνο με την οικογένεια του. Πατριωτάκι απο την Τουρλωτή απο τους πρωτους αναγνώστες μου.Την αδερφή του Νατάσσα τη νιώθω δικό μου άνθρωπο και ας μην έχουμε γνωριστεί ακόμα. Μας ενώνουν άλλωστε δυο μεγάλες αγάπες. Η Κρήτη και τα βιβλία.

Χαίρομαι που μαθαίνω τα νέα της Τζίνας . Θυμάμαι τα Αστροπελέκια ,μαθητές πρώτων τάξεων του δημοτικού και τώρα είναι έφηβοι. Η Τζίνα έγινε γιαγιά και με μαγεύει με τις φωτογραφίες της.

Φέτος το καλοκαίρι ήπια καφεδάκι με μια φίλη απο τις πρώτες αναγνώστριες του ιστολογίου μου και αυτή....Η Μαριλένα είναι η φίλη που αναφέρω παραπάνω...μιλάγαμε κάποτε για την Ελένη που ήταν μαθήτρια και τώρα έγινε μαμά. Πόσα σχόλια είχαμε ανταλλάξει τότε για την δασκάλα της μικρής της κόρης. Εγώ δούλευα μόλις ένα χρόνο και είχα σοκαριστεί με εκείνη τη συνάδελφο. Φέτος επιτέλους τα είπαμε και απο κοντά . Και είχα εκείνο το συναίσθημα που νιώθω όταν βγαίνω μετά απο καιρό με μια καλή φίλη. Πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα. Μιλάγαμε λές και γνωριζόμασταν χρόνια. Βασικά γνωριζόμαστε χρόνια...Είμαι σίγουρη πως το χειμώνα θα τα πούμε ξανά.

Φυσικά δε μπορώ να μη σας πω για τη Μαριλία Χμμ τη Μαριλία δε την ξέρω απο τα ιστολόγια. Ημασταν και οι δυο μέλη σε ένα εκπαιδευτικό site. Δασκάλα και αυτή απο την Κρήτη, με αγάπη και τρέλα για το διάβασμα και τα παιδιά ε δεν ήθελε και πολύ....Αργότερα βρεθήκαμε και μέσω των ιστολογίων μας και κάποια στιγμή εγώ βρέθηκα στον καναπέ της να τρώω πίτσα .Δε μας τάισε το κορίτσι πίτσα. Ειχε μαγειρέψει. Η πίτσα ήταν κρεπάλη βραδινή. Φυσικά εγώ μαζί με την Ευδοκία αφού θα μέναμε σπίτι της, της πήραμε και δώρο. Ε τι ευγενικά κορίτσια θα ήμασταν. Της πήραμε μπλάνκο. Οχι ένα όμως. Πήραμε και σε μπουκαλάκι και στιλό και ταινία..... Εσείς τώρα θα λέτε πως δεν πάμε καλά αλλά η Μαριλία πολύ το εκτίμησε (χο χο χο ). Καλά εντάξει, δεν ήταν μόνο αυτό το δώρο μας.....

Ο συνάδελφος Νίκος απο τη Νίσυρο. Που τον ζήλευα όταν εκείνος είχε 5 παιδιά και εγώ 25. Του έκλεψα πολλές ιδέες και τα βιβλία που μου έχει δωρίσει με έχουν βοηθήσει πολύ. Νίκο μου σε ευχαριστώ!

Αγαπημένο πρόσωπο και φίλη πλέον η Ειρήνη , η κόρη της Αχτίδας. Ηπιαμε καφέ στην Κρήτη, στην Αθήνα και ελπίζω να τη δω σύντομα γιατί πλέον δε συντονιζόμαστε. Χρήστοοοοοοο μετά την Καλαμάτα θέλω και Θεσσαλονίκη.  ( παρακάτω γράφω για την Καλαμάτα ).

Γνώρισα και τη Λίνα. Συνάδελφος και αυτή. Θυμάμαι τις αναρτήσεις τότε που περίμενε τις διακοπές για να βρεθεί με τον αγαπημένο της. Την αγωνία της για τη μετάθεση, να φύγει απο το νησί, να πιάσει στεριά να ναι κοντά στον άνθρωπο της. Καταστάσεις που της έζησα αργότερα και εγώ. Οταν τα περνούσε αυτά η Λίνα εγώ δεν είχα γνωρίσει τον Χρήστο. Μιλάμε πλέον μέσω facebook και χαίρομαι τόσο πολύ για εκείνη.

Τα πρόσωπα που έχω ήδη αναφέρει είναι απο τα πρώτα βήματα του ιστολογίου μου . Χαίρομαι που γράφουν ακόμα και με αυτούς που δε γράφουν όπως η Νατάσσα ( στο ιστολόγιο της δε γράφει, γράφει όμως αλλού και χαίρομαι γι αυτό)  ο Μάνος και η Ειρήνη  έχουμε κρατήσει επαφή .

Περνώντας το χρόνια γνώρισα και τους Μικρους Μεγάλους.

Ετσι γνώρισα τον Χρήστο , την Κατερινα και την Ασπα. Αργότερα έζησα τη μοναδική εμπειρία των Ψηφιακών Γειτονιών.

Εκεί γνώρισα την Μαρία, την Αγγελική, την Παναγιώτα ,την Σοφία, την Κική και άλλα κορίτσια.Με είχαν πιάσει οι ντροπές μου και μετάνιωσα τόσο πολύ που δεν πλησίασα κόσμο, που δε μίλησα περισσότερο ( ή καθόλου)  με πρόσωπα που διάβαζα καθημερινά. Ελπίζω να γίνουν ξανά οι Ψηφιακές Γειτονιές για να έχω την ευκαιρία.Να μιλήσω στη Γεωργία που έχουμε πει τόσα πολλά μέσω μηνυμάτων, την Δήμητρα που την είχα ταράξει πέρυσι στα mail. Θα ήθελα να γνωρίσω την Ελπίδα στην όμορφη Θεσσαλονίκη. ( ε να δεν πρέπει να με πας Χρήστο ; είναι και η Ελπίδα εκεί).

Tρελή φαν και της Μαμάς Μαδοπούλου λατρεύω να διαβάζω τις αναρτήσεις....άλλες φορές με κάνει να γελάω και άλλες να κλαίω.

Φέτος το καλοκαίρι γνώρισα και την Τζένη. Συνάδελφος με την ίδια τρέλα και αγάπη για τη δουλειά μας και  πατριωτάκι. Αγάπησε και εκείνη και άφησε το όμορφο νησί για να έρθει εδώ. Βρεθήκαμε φέτος στο Θησείο  και όπως και με τη Μαριλένα ήταν να βρισκόμουν με μια πολύ καλή μου φίλη. Πέρασε ένα τρίωρο στο οποίο φυσικά μιλάγαμε για το σχολείο...Τώρα προς το παρόν τη ζαλίζω διαδικτυακά . Οπότε για να γλιτώσει απο μένα πρέπει να κανονίσουμε άμεσα το καφεδάκι. Και αν για τον απολογισμό της χρονιάς ο καφές ήταν τρίωρος ( βρεθήκαμε Ιούνιο) τώρα που έχουμε να κάνουμε ετήσιο προγραμματισμό πόσες ώρες λες να κρατήσει;

Αγαπημένο πρόσωπο και η  Στέλλα, Απο κοντά την έχω δει μόνο στις Ψηφιακές Γειτονιές αλλά τη νιώθω φίλη μου και ας μην έχουμε πει πιει ποτέ μαζί ένα καφέ. Στις αναρτήσεις της συχνά της γράφω σχόλια σεντόνια. Είναι σαν να κάνω ανάρτηση στην ανάρτηση της. Και λέω συχνά "άντε πότε θα με πας Καλαμάτα;"   Ε ; Πότε θα με πας; Για πες τώρα να έχω μάρτυρες τα παιδιά!

Θαλασσένια  πότε θα πιούμε εκείνο το καφεδάκι που λέγαμε;

Είμαι σίγουρη πως κάποιον θα έχω ξεχάσει. Θα κάνω update σίγουρα.

Σας ευχαριστώ πολύ πολύ όλους. Τον καθένα για άλλους λόγους. Που με ακούσατε, που με συμβουλεύσατε, που νοιαστήκατε...Που ρωτήσατε τι κάνω όταν είχα να γράψω καιρό.....Εδώ ως και σπίτι ψάχνουν να μου βρουν! ( εγώ το δικό σας θέλω , άντε με ξεσηκώσατε  )

Σταματάω εδώ γιατί μόλις ρώτησε ο σύζυγος "έκθεση ιδεών γράφεις τόση ώρα;"

Βασικά είχα πει πως θα σιδερώσω αλλά αναβάλετε για αύριο ( άλλο που δεν ήθελα)

Δε νομίζω να νομίζετε πως σας αποχαιρετώ με αυτή την ανάρτηση ε;

Σιγά μη σας αφήσω...

Αφήστε που φέτος με τα πα πα πα πι πι πι και παπί θα έχω να σας λέω πολλές ατάκες...

Πολλά φιλιά αγαπημένοι....και αν ξέχασα κανένα εδώ στην καρδιά μου δε τον έχω ξεχάσει.

ΥΓ Πατάω δημοσίευση χωρίς να τη διαβάσω...Τα ορθογραφικά που θα εντοπίσω αργότερα θα τα γράψω 5 φορές !

Καλή χρονιά

Καλή χρονιά σε όλους! Μαθητές, γονείς, συναδέλφους.
Να είναι ήρεμη, δημιουργική με πολλές πολλές χαρούμενες στιγμές.
Μια ευχή παραπάνω για τα πρωτάκια! Όλα τα πρωτάκια σε όλες τις βαθμίδες....που κάνουν ένα νέο ξεκίνημα...

Δασκάλα πρώτης φέτος. Πρωτάκι και εγώ και είμαι ενθουσιασμένη γιατί είναι η τάξη που ήθελα και κατάφερα να "πάρω" και ας πήγα τελευταία στιγμή επίσημα στο σχολείο.


Τώρα που μαζεύτηκα θα τα λέμε πιο συχνά!
Πολλά φιλιά σε όλους σας!