Πράγματα αυτονόητα ...αλλά όχι για όλους

Σήμερα ήρθε η μαμά μιας μαθήτριας μου στο σχολείο...Κουβέντα στη κουβέντα μου είπε τόσο όμορφα λόγια που συγκινήθηκα και ήμουν όλη μέρα με ένα χαμόγελο.

Δε θα κρύψω όμως πως προβληματίστηκα γιατί πράγματα που εγώ τα θεωρώ αυτονόητα και τα κάνω αυθόρμητα τελικά δεν είναι...

Η μητέρα μου σχολίασε θετικά πράγματα που ούτε που φανταζόμουν πως θα έκαναν εντύπωση σε ένα γονιό...Είχε τύχει και άλλες φορές και κάθε φορά τους απαντούσα "μα αυτό είναι αυτονόητο για μένα"

Και φυσικά δε μιλάω για το γνωστικό κομμάτι...Κανείς δε μου σχολίασε "αχ τι καλά που τους μάθατε τα κλάσματα/ τις αιτιολογικές προτάσεις και την μεταφορά θερμότητας με αγωγή". Κανείς.
Οι γονείς κυρίως στάθηκαν σε άλλο κομμάτι. Στη σχέση που έχω αναπτύξει με τα παιδιά. Το ξέρω πως δέσαμε και φέτος, ξέρω πως έχω την αποδοχή τους και την αγάπη τους αλλά δεν περίμενα να είναι κάτι που θα σταθούν οι γονείς γιατί πολύ απλά εγώ όλα αυτά τα θεωρώ δεδομένα.

Μου είπε η μητέρα πόσο δεμένα είναι τα παιδιά μαζί μου...Πόσο με εμπιστεύεται η κόρη της και τα άλλα παιδιά που ακούει τις συζητήσεις τους. Ο,τι το παιδί δε με φοβάται και μπορεί να μου πει τα πάντα. Προχτές είχε ένα πρόβλημα και εγώ έκατσα ένα διάλειμμα και μιλήσαμε....και το είπε στη μαμά της και ήρθε να με ευχαριστήσει. Και εγώ της απάντησα "Μα εννοείται, δε θα ακούσω το παιδί;;;"

Όχι τίποτα δεν εννοείται , μου είπε. Η μικρή ούτε τις απορίες της δε ρωτούσε στον παλιό της δάσκαλο ενώ σε μένα έχει το θάρρος να ρωτήσει τα πάντα είτε αφορά το μάθημα είτε όχι.

Μου είπε πως χάρηκε πολύ όταν είδε τα πρώτα άριστα στα τετράδια...Της λέω "ε αφού είναι πολύ καλή , προσεκτική κτλ " Μου λέει "δεν είχε ακούσει ούτε είχε δει μπράβο τα 2 προηγούμενα χρόνια"

Και αναρωτιέμαι...Είναι δυνατόν ένα παιδί να έρθει να σου μιλήσει και εσύ να τους πεις "Εχω διάλειμμα τώρα" ;;;

Είναι δυνατόν να μην επιβραβεύεις τα παιδιά ακόμα και αυτά που έχουν αδυναμίες για κάθε προσπάθεια που κάνουν;;;Οι λέξεις /φράσεις :Μπράβο, τέλεια, θαυμάσια, τα πήγες ακόμα καλύτερα, συνεχώς βελτιώνεσαι, είμαι πολύ περήφανη για σένα είναι λέξεις καθημερινές και φέτος μου είχε κάνει εντύπωση που παιδιά Στ τάξης τους έλεγα μπράβο και το σχολίαζαν συνεχώς "μου είπε μπράβο, μου είπε μπράβο"

Άλλη μητέρα όταν μιλούσαμε μου είπε πως χαίρεται ακόμα και με τις παρατηρήσεις που της γράφω κάποιες φορές "γιατί σημαίνει πως την προσέχετε και δεν αδιαφορείτε"

Και αναρωτιέμαι ξανά...Αυτά δεν οφείλει να κάνει ο καθένας μας; Πρώτα δεν πρέπει να φτιάξεις μια καλή σχέση εμπιστοσύνης με τους μαθητές σου, να έχεις ένα όμορφο ζεστό και ασφαλές κλίμα στην τάξη και μετά να προχωρήσεις σε όλα τα άλλα;Τι να την κάνω εγώ την αναγωγή στη μονάδα όταν τα παιδιά με φοβούνται;;; Όταν τα παιδιά δεν είναι χαρούμενα στο σχολείο;

Είναι πρώτη φορά που μαθητές μου , μου σχολιάζουν αρνητικά κάποιον άλλο. Μέχρι τώρα οι μαθητές μου λάτρευαν τους παλιούς δασκάλους του οπότε είναι κάτι καινούριο για μένα ...Τους λέω πως ο κάθε δάσκαλος έχει τον τρόπο του μπλα μπλα και μου απαντάνε "και τι ωραίο βρίσκεται στον τρόπο αυτό, να μην ασχολείται με τα προβλήματα μας και να μας λέει πως δεν είναι δικό του θέμα"
"Τι τρόπος είναι να μη μας εξετάζει ποτέ και να μη γράφει ποτέ κάτι στον πίνακα;"
"Και κυρία όταν κάτι δεν ήξερε απλά μας έλεγε δεν είναι ώρα τώρα ενώ εσείς μας λέτε πως δε το ξέρετε και μετά από το κενό σας το έχετε βρει και μας το λέτε"
Δεν έχω πάντα απάντηση να τους δώσω. Τους λέω πως πάντα κάτι θα πάρουν και κάτι θα δώσουν σε κάποιον δάσκαλο και πως και αυτός ο δάσκαλος τα αγαπούσε και μπλα μπλα μπλα...

Εμείς είναι μέρες που δεν ανοίγουμε το βιβλίο στα Μαθηματικά γιατί κάτι έχει προκύψει, κάτι θέλουν να συζητήσουν , γιατί έχουν τόσο πολλά πράγματα στο μυαλό τους ειδικά σε αυτή την ηλικία....Εχουν ανάγκη να μιλήσουν και να ακουστούν..Και θέλουν να είσαι εκεί.
Και δεν είναι καθόλου χάσιμο χρόνου...Και το βρίσκεις μπροστά σου αργότερα. Γιατί είναι πιο ήσυχα πλέον , γιατί με ακούνε, γιατί αν τους πω "τώρα θα κάνουμε αυτό και μετά θα μιλήσουμε" με ακούνε και δε βγάζουν κιχ. Γιατί βλέπω πως τα παιδιά που μου περιέγραφαν άλλοι δάσκαλοι "αχ αυτός θέλει προσοχή" είναι από τα παιδιά που δε τους έχω κάνει καμιά παρατήρηση εδώ και 2 μήνες...
Είναι πάλι φορές όπως πριν μια εβδομάδα που απο μια εικόνα στο βιβλίο της γλώσσας ανοίξαμε συζήτηση για δύο ολόκληρες ώρες. Με αφορμή μια εικόνα ενός πρόσφυγα τα παιδιά μίλησαν εντελώς μόνα τους ( εγώ απλά έλυνα απορίες) για τα παρακάτω : μετανάστευση, οικονομική κρίση, ρατσισμός, απόλυση,ανεργία, φορολογία, χαράτσια, αυτοκτονίες, ευρωπαϊκή ένωση,  παιδική κακοποίηση, εμπορία οργάνων, η ζωή στην επαρχία, διαδηλώσεις, αγανακτισμένοι, σύνταγμα, δακρυγόνα και και και...Και να όλα αυτά συνδέθηκαν. Και ναι χτύπησε το κουδούνι και με το ζόρι κατέβηκαν για διάλειμμα. Και τα χάρηκα. Εγώ στην έδρα παρατηρητής ( εντάξει που και που έδινα εγώ το λόγο γιατί ξέφευγαν) να τα ακούω και να τα καμαρώνω. Αλήθεια αυτές οι στιγμές είναι μοναδικές...Βρήκαν ακόμα και λύσεις για την οικονομική κρίση τα καμάρια μου.

Με τους γονείς τώρα γιατί με αφορμή μια μητέρα κάνω και την ανάρτηση συνεργαζόμαστε άψογα.Το τετράδιο επικοινωνίας λειτουργεί μια χαρά , μιλάμε , προσπαθούμε και οι δυο πλευρές και βλέπουμε πόσο βοηθάει αυτό και τα παιδιά.

Η πλάκα είναι πως ο παλιός δάσκαλος μου είχε πει πως όλα είναι καλά με την τάξη αυτή αλλά οι γονείς είναι πολύ παράξενοι, δημιουργούν συνεχώς θέματα, κάνουν παράπονα, επεμβαίνουν....και να έχω το νου μου.Εγώ πάλι έχω άλλη εικόνα...και ελπίζω να μην αλλάξει. Εγώ δεν έχω δει κανένα παράξενο μέχρι τώρα. Σίγουρα θα σου τύχουν τέτοιοι γονείς αλλά εκείνος μιλούσε για το σύνολο και δε σας κρύβω πως ένα άγχος το είχα....

Αααα και ξέχασα να αναφέρω κάτι ( άσχετο βέβαια με το θέμα της ανάρτησης)
Φέτος λέω να αφήσω λίγο τα περιβαλλοντικά θέματα και στα πλαίσια της Ευέλικτης Ζώνης να τρέξω ένα θέμα για την Ομαλή μετάβαση των παιδιών στο γυμνάσιο....Μου έδωσε το έναυσμα ο διευθυντής του σχολείου που έκανε μια δυο ώρες μάθημα στα παιδιά μου και λέω να το τολμήσω αφού και τα παιδιά το δέχτηκαν με χαρά .Εχω στο μυαλό μου κάποια πράγματα και θα το ξεκινήσουμε μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων....Ελπίζω να πετύχει και να πάνε στο γυμνάσιο έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και χωρίς άγχος....

Σας χαιρετώ :)