Δεν "τσαλακώνουμε" τους συμμαθητές μας.

Πριν μέρες μοίρασα στα ζουζουνάκια μου κάποιες παλιές φωτοτυπίες που τις είχα βγάλει καταλάθος δυο φορές. Τις είχα κρατήσει λοιπόν γιατί σκέφτηκα πως κάπου θα χρειαστούν ,ας μην πάει τσάμπα τόσο χαρτί .
Τους τις μοίρασα λοιπόν και τους είπα να τις τσαλακώσουν.

Τις τσαλακώσαμε λοιπόν και μετά τους είπα να προσπαθήσουν προσεκτικά να τις ξετσαλακώσουν ( τι λέω Χριστέ μου στα παιδιά)

Παρατηρήσαμε λοιπόν πως παρόλο που προσπαθήσαμε πολύ οι σελίδες δεν έγιναν όπως ήταν αρχικά. Τις ισιώναμε απο εδώ, τις ισιώναμε απο εκεί , τίποτα. 

Είχαν μείνει σημάδια....

Και που πήγε μετά η συζήτηση;

Είπαμε πως κάθε φορά που χτυπάμε , σπρώχνουμε , κοροϊδεύουμε κάποιο παιδί τον πληγώνουμε όπως τσαλακώθηκε η φωτοτυπία....

Το παιδί αυτό ακόμα και αν του ζητήσουμε συγγνώμη έχει πληγωθεί. Και κάθε φορά που ένα παιδί το χτυπάνε , τον κοροϊδεύουν πληγώνεται πιο πολύ. Και ακόμα και αν περάσει ο πόνος  κάτι θα μείνει πάντα. Και θα θυμάται αρκετές φορές εκείνη τη μέρα. Και πως αν αυτό γίνεται πολλές φορές πληγώνεται όλο και περισσότερο και οι πράξεις και τα λόγια των άλλων του αφήνουν σημάδια. Δε φαίνονται όπως στο χαρτί αλλά είναι μέσα στην καρδιά και στο μυαλό του. 

Συζητήσαμε αρκετοί ώρα, δώσαμε χέρια , ζητήσαμε συγγνώμη και υποσχεθήκαμε να είμαστε πιο προσεκτικοί.

Τονίσαμε ακόμα πως αν βλέπουμε ένα παιδί να πέφτει θύμα βίας πάντα μιλάμε σε κάποιον μεγάλο που εμπιστευόμαστε...Στους γονεις μας, στους δασκάλους μου και σε όποιο άλλο πρόσωπο μπορεί να βοηθήσει. Το παιδί αυτό μπορεί να φοβάται να μιλήσει γι αυτός εμείς του δίνουμε θάρρος να ζητήσει βοήθεια ή ζητάμε βοήθεια οι ίδιοι..

Κάτι ανάλογο είχαμε κάνει παλιά και με μια οδοντόκρεμα. Πάνω στο σωληνάριο κολλάμε ένα χαρτί που γράφει "κακές λέξεις".

Πιεζουμε το σωληνάριο και  βγαίνουν οι κακές λέξεις έξω ( υποθετικά έχουν υποθεί κακές λέξεις και για κάθε λέξη πιέσαμε το σωληνάριο)

 Μετά προσπαθούμε να βάλουμε την οδοντόκρεμα μέσα στο σωληνάριο. Και ; Αχ δεν μπαίνει ξανά μέσα...Τις λέξεις λοιπόν που βγαίνουν απο το στόμα μας δε μπορούμε μετά να τις πάρουμε πίσω....

Οι παραπάνω ιδέες δεν είναι δικές μου. Αυτήν με την οδοντόκρεμα την είχα δει σε ένα ξένο ιστολόγιο και επειδή γενικά δεν παρακολουθώ ξένα ιστολόγια δεν θυμάσαι σε ποιο ήταν. Πάει καιρός...
Αυτή με τις φωτοτυπίες την είχα ακούσει απο μια δασκάλα σε ένα σεμινάριο όταν ήμουν ακόμα φοιτήτρια και φυσικά την κατέγραψα...Πέρασαν τα χρόνια και μια μέρα εκεί που τσαλάκωνα χαρτιά και μετά σκέφτηκα " μωρέ ας το κάνω πρόχειρο" το θυμήθηκα.  Με έκπληξη μου είχε πει την ίδια ιδέα μια άλλη κοπέλα που γνώρισα μετά απο χρόνια.
Η ζωή είναι πιο διασκεδαστική όταν την μοιράζεσαι που λέει και η αγαπημένη μου Ασπα .
Αφήστε που ο καθένας δίνει τη δικιά του πινελιά.. βάζει κάτι δικό του. Και βλέπεις πως το ίδιο πράγμα ο καθένας το παρουσιάζει με το δικό του μοναδικό τρόπο...