Λίγο πριν το τελευταίο κουδούνι

Πέρασαν πάλι 9 μήνες. Εννιά μήνες από τη μέρα που γνώρισα τα φετινά παιδιά μου. Λίγο πολύ τα ήξερα βέβαια γιατί είχα μπει και στην τάξη τους την προηγούμενη χρονιά.

Μία χρονιά δύσκολη η φετινή. Ξεκινήσαμε χωρίς βιβλία. Τι άγχος και αυτό τότε...Να κάθομαι να βγάζω φωτοτυπίες, να κόβω , να κολλάω ( για να κάνω οικονομία στο χαρτί τρομάρα μου ). Τόσο χαρτί πεταμένο  αφού τα βιβλία άρχισαν να σκάνε μύτη κάποια στιγμή . Ήρθε βιβλίο το οποίο εμείς το είχαμε ήδη τελειώσει σε φωτοτυπίες . Στα παιδιά όμως τα μοίρασα κανονικά. Και ενώ η χρονιά ξεκίνησε με άσχημους οιωνούς εμείς περάσαμε και φέτος υπέροχα.

Ζοριστήκαμε λίγο στην αρχή μέχρι να τα μάθω να με μάθουν, να κόψουμε κάποιες συνήθειες γιατί μεγαλώσαμε πια. Και η χρονιά κύλησε πολύ γρήγορα και πολύ όμορφα. Χαζεύω φωτογραφίες απο την αρχή της χρονιάς και βλέπω πόσο μεγάλωσαν. Δεν είναι που ψήλωσαν, είναι που ωρίμασαν. Που έχουν γίνει ακόμα πιο υπεύθυνα. Που βλέπεις του κόπους σου (και τους κόπους της δασκάλας που τα είχε δυο χρόνια και έκανε φοβερή δουλειά) να πιάνουν τόπο.

Είναι που έκανες στην αρχή πολλά παιχνίδια γνωριμίας, συνεργασίας, εμπιστοσύνης και τώρα τα βλέπεις να είναι αγαπημένα , να παίζουν όλα μαζί, να μη γκρινιάζουν για το ποιος θα διαλέξει τι παιχνίδι θα παίξουμε. 

Είναι που εκεί που πέταγαν τα πάντα στα σκουπίδια τώρα τα πετάνε στους κάδους ανακύκλωσης. Και άμα εσύ ξεχαστείς φωνάζουν "κυρίααααααα όχι στα σκουπίδια" Δε λέω πως δεν τσακώνονται, δεν γκρινιάζουν , δεν μουτρώνουν. Αλλά δεν κρατάνε θυμό και το ξεχνάνε γρήγορα. Δεν έμεινε κανένα παιδί στο περιθώριο. Κανένα. Παίξαμε πολύ και μιλήσαμε πολύ. Πολλές μέρες ειδικά την 6η ώρα που τα έβλεπα κουρασμένα τους έλεγα "θέλετε να συζητήσουμε;" και μιλάγαμε...για σοβαρά και για πιο χαλαρά θέματα. Πόσο τους αρέσει να μιλάνε...να μιλάνε. Έχουν τελικά πολύ ανάγκη τα παιδιά  για επικοινωνία.  Και σου λένε τα πάντα. Με μια αφοπλιστική αφέλεια και κολλάνε στον τοίχο. Και τα όμορφα και τα άσχημα. Και σε εμπιστεύονται. Και σου λένε πράγματα που καμιά φορά σε κάνουν να βάλεις τα κλάματα. Εκείνο το κουτί επικοινωνίας με βοήθησε πολύ να τα καταλάβω. Να καταλάβω γιατί φέρονται έτσι στο σχολείο

Και βλέπεις απο όλα αυτά πόσο δεθήκαμε. Και τα αγάπησα και με αγάπησαν. Και μου έκαναν και φέτος πάρτυ έκπληξη  για τα γενέθλια μου. Και λες "ναι γι αυτο την παλεύω ακόμα με τα 650 ευρώ".

Και φέτος η 14η Ιουνίου θα είναι ακόμα πιο δύσκολη απο άλλες χρονιές. Το Σεπτέμβρη ίσως είμαι σε ένα άγνωστο σχολείο, άγνωστα παιδιά, γονείς, συνάδελφοι. Σε μια νέα πόλη που πάντα έλεγα πως δε θέλω να ζήσω. Αλλά όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει δε λένε;

Οι μικροί μου μαθητές το θεωρούν δεδομένο πως θα τα κάνω μάθημα. Και με ρώτησαν πρώτη φορά προχθές, Και τους απάντησα "Αν είμαι στο σχολείο εννοείται, αφήνω εγώ τέτοια παιδιά; " Και άρχισαν "μα γιατί κυρία;;;" Και άρχισαν να μου γράφουν πάνω σε ζωγραφιές πως εμένα θέλουν μέχρι την έκτη . 

Ίσως φανεί αστείο αλλά η μετακόμιση στην Αθήνα ( αν γίνει ) θα μου ήταν πολύ πιο εύκολη αν είχα κάνει δυο χρόνια με την τάξη μου και έτσι και αλλιώς θα τα άφηνα. Τώρα νιώθω πως τα εγκαταλείπω. Ξέρω πως δεν είναι έτσι γιατί τόσοι και τόσοι συνάδελφοι αλλάζουν τάξεις, τόπο διαμονής και χωρίς να το διαλέξουν. Απλά έτσι νιώθω. Και πάντα η δεύτερη χρονιά είναι καλύτερη απο την πρώτη . 

Μεγαλώνοντας σε μια μικρή πόλη  , δουλεύοντας τόσα χρόνια στο ίδιο σχολείο μου φαίνονται όλα τόσο οικεία. Οι γονείς, οι μαθητές, οι συνάδελφοι ακόμα και ο χώρος του σχολείου. Πέρυσι το καλοκαίρι άνθρωποι που γνώριζα απλά "φατσικά" μου έλεγαν στο δρόμο, στην παραλία στα μαγαζιά "αχ πάρτε το τάδε τμήμα"  , "μακάρι να σας έχουμε" . "θα μας πάρετε φέτος" Και ναι νιώθεις όμορφα. Γιατί πριν σε γνωρίσουν έχουν μια καλή εικόνα για σένα. Γιατί και τα παιδιά σε ξέρουν. Στην Αθήνα όλα θα είναι καινούρια. Και αυτό με αγχώνει. Φέτος στον Αγιασμό δε θα έρθει κανένα παιδί να με αγκαλιάσει. Αχ πολύ μελό το έκανα Αν πήγαινα σε άλλη μια μικρή πόλη δε θα είχα τέτοιο θέμα νομίζω , η  Αθήνα πάντα με φόβιζε. ( αυτό είναι άλλη ανάρτηση)

Ας πάμε στα ευχάριστα όμως Το βασικό είναι πως θα μαι με τον άνθρωπο μου...Και μόνο αυτό αρκεί για να ξέρω πως θα περάσω όμορφα όσο διάστημα χρειαστεί να ζήσουμε εκεί.Ευτυχώς ο αγαπημένος μου λατρεύει Κρήτη και ελπίζω να είμαστε τυχεροί να το καταφέρουμε σύντομα

Αν πάρω την απόσπαση δε θα μετράμε τις μέρες για να βρεθούμε θα είμαστε μαζί κάθε μέρα. Δε θα κοιτάμε συνεχώς τα news letters  της Αegean και της Olympic Air. Δε θα κοιτάζω πότε έχουν ημερίσιο οι Μινωικές ούτε αν προλαβαίνω το τελευταίο λεωφορείο Τα τριήμερα θα συνεχίζω να τα κοιτάζω γιατί ταξιδάκια στην Κρήτη θα κάνω συχνά. 

Στην Αθήνα πέρα απο τον αγαπημένο μου θα είναι και η μελλοντική μας κουμπάρα .Πολύ βασικό να έχω μια φίλη κολλητή καρδιακή εκεί. Και ελπίζω να γνωρίσω και κάποιους απο εσάς. Που νιώθω ήδη πως σας ξέρω

Να έχετε ένα όμορφο Σαββατόβραδο :)