9 Ιουνίου 2012

Λίγο πριν το τελευταίο κουδούνι

Πέρασαν πάλι 9 μήνες. Εννιά μήνες από τη μέρα που γνώρισα τα φετινά παιδιά μου. Λίγο πολύ τα ήξερα βέβαια γιατί είχα μπει και στην τάξη τους την προηγούμενη χρονιά.
Μία χρονιά δύσκολη η φετινή. Ξεκινήσαμε χωρίς βιβλία. Τι άγχος και αυτό τότε...Να κάθομαι να βγάζω φωτοτυπίες, να κόβω , να κολλάω ( για να κάνω οικονομία στο χαρτί τρομάρα μου ). Τόσο χαρτί πεταμένο  αφού τα βιβλία άρχισαν να σκάνε μύτη κάποια στιγμή . Ήρθε βιβλίο το οποίο εμείς το είχαμε ήδη τελειώσει σε φωτοτυπίες . Στα παιδιά όμως τα μοίρασα κανονικά. Και ενώ η χρονιά ξεκίνησε με άσχημους οιωνούς εμείς περάσαμε και φέτος υπέροχα.

Ζοριστήκαμε λίγο στην αρχή μέχρι να τα μάθω να με μάθουν, να κόψουμε κάποιες συνήθειες γιατί μεγαλώσαμε πια. Και η χρονιά κύλησε πολύ γρήγορα και πολύ όμορφα. Χαζεύω φωτογραφίες απο την αρχή της χρονιάς και βλέπω πόσο μεγάλωσαν. Δεν είναι που ψήλωσαν, είναι που ωρίμασαν. Που έχουν γίνει ακόμα πιο υπεύθυνα. Που βλέπεις του κόπους σου (και τους κόπους της δασκάλας που τα είχε δυο χρόνια και έκανε φοβερή δουλειά) να πιάνουν τόπο.

Είναι που έκανες στην αρχή πολλά παιχνίδια γνωριμίας, συνεργασίας, εμπιστοσύνης και τώρα τα βλέπεις να είναι αγαπημένα , να παίζουν όλα μαζί, να μη γκρινιάζουν για το ποιος θα διαλέξει τι παιχνίδι θα παίξουμε. 

Είναι που εκεί που πέταγαν τα πάντα στα σκουπίδια τώρα τα πετάνε στους κάδους ανακύκλωσης. Και άμα εσύ ξεχαστείς φωνάζουν "κυρίααααααα όχι στα σκουπίδια" Δε λέω πως δεν τσακώνονται, δεν γκρινιάζουν , δεν μουτρώνουν. Αλλά δεν κρατάνε θυμό και το ξεχνάνε γρήγορα. Δεν έμεινε κανένα παιδί στο περιθώριο. Κανένα. Παίξαμε πολύ και μιλήσαμε πολύ. Πολλές μέρες ειδικά την 6η ώρα που τα έβλεπα κουρασμένα τους έλεγα "θέλετε να συζητήσουμε;" και μιλάγαμε...για σοβαρά και για πιο χαλαρά θέματα. Πόσο τους αρέσει να μιλάνε...να μιλάνε. Έχουν τελικά πολύ ανάγκη τα παιδιά  για επικοινωνία.  Και σου λένε τα πάντα. Με μια αφοπλιστική αφέλεια και κολλάνε στον τοίχο. Και τα όμορφα και τα άσχημα. Και σε εμπιστεύονται. Και σου λένε πράγματα που καμιά φορά σε κάνουν να βάλεις τα κλάματα. Εκείνο το κουτί επικοινωνίας με βοήθησε πολύ να τα καταλάβω. Να καταλάβω γιατί φέρονται έτσι στο σχολείο
Και βλέπεις απο όλα αυτά πόσο δεθήκαμε. Και τα αγάπησα και με αγάπησαν. Και μου έκαναν και φέτος πάρτυ έκπληξη  για τα γενέθλια μου. Και λες "ναι γι αυτο την παλεύω ακόμα με τα 650 ευρώ".

Και φέτος η 14η Ιουνίου θα είναι ακόμα πιο δύσκολη απο άλλες χρονιές. Το Σεπτέμβρη ίσως είμαι σε ένα άγνωστο σχολείο, άγνωστα παιδιά, γονείς, συνάδελφοι. Σε μια νέα πόλη που πάντα έλεγα πως δε θέλω να ζήσω. Αλλά όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει δε λένε;
Οι μικροί μου μαθητές το θεωρούν δεδομένο πως θα τα κάνω μάθημα. Και με ρώτησαν πρώτη φορά προχθές, Και τους απάντησα "Αν είμαι στο σχολείο εννοείται, αφήνω εγώ τέτοια παιδιά; " Και άρχισαν "μα γιατί κυρία;;;" Και άρχισαν να μου γράφουν πάνω σε ζωγραφιές πως εμένα θέλουν μέχρι την έκτη . 
Ίσως φανεί αστείο αλλά η μετακόμιση στην Αθήνα ( αν γίνει ) θα μου ήταν πολύ πιο εύκολη αν είχα κάνει δυο χρόνια με την τάξη μου και έτσι και αλλιώς θα τα άφηνα. Τώρα νιώθω πως τα εγκαταλείπω. Ξέρω πως δεν είναι έτσι γιατί τόσοι και τόσοι συνάδελφοι αλλάζουν τάξεις, τόπο διαμονής και χωρίς να το διαλέξουν. Απλά έτσι νιώθω. Και πάντα η δεύτερη χρονιά είναι καλύτερη απο την πρώτη . 

Μεγαλώνοντας σε μια μικρή πόλη  , δουλεύοντας τόσα χρόνια στο ίδιο σχολείο μου φαίνονται όλα τόσο οικεία. Οι γονείς, οι μαθητές, οι συνάδελφοι ακόμα και ο χώρος του σχολείου. Πέρυσι το καλοκαίρι άνθρωποι που γνώριζα απλά "φατσικά" μου έλεγαν στο δρόμο, στην παραλία στα μαγαζιά "αχ πάρτε το τάδε τμήμα"  , "μακάρι να σας έχουμε" . "θα μας πάρετε φέτος" Και ναι νιώθεις όμορφα. Γιατί πριν σε γνωρίσουν έχουν μια καλή εικόνα για σένα. Γιατί και τα παιδιά σε ξέρουν. Στην Αθήνα όλα θα είναι καινούρια. Και αυτό με αγχώνει. Φέτος στον Αγιασμό δε θα έρθει κανένα παιδί να με αγκαλιάσει. Αχ πολύ μελό το έκανα Αν πήγαινα σε άλλη μια μικρή πόλη δε θα είχα τέτοιο θέμα νομίζω , η  Αθήνα πάντα με φόβιζε. ( αυτό είναι άλλη ανάρτηση)

Ας πάμε στα ευχάριστα όμως Το βασικό είναι πως θα μαι με τον άνθρωπο μου...Και μόνο αυτό αρκεί για να ξέρω πως θα περάσω όμορφα όσο διάστημα χρειαστεί να ζήσουμε εκεί.Ευτυχώς ο αγαπημένος μου λατρεύει Κρήτη και ελπίζω να είμαστε τυχεροί να το καταφέρουμε σύντομα


Αν πάρω την απόσπαση δε θα μετράμε τις μέρες για να βρεθούμε θα είμαστε μαζί κάθε μέρα. Δε θα κοιτάμε συνεχώς τα news letters  της Αegean και της Olympic Air. Δε θα κοιτάζω πότε έχουν ημερίσιο οι Μινωικές ούτε αν προλαβαίνω το τελευταίο λεωφορείο Τα τριήμερα θα συνεχίζω να τα κοιτάζω γιατί ταξιδάκια στην Κρήτη θα κάνω συχνά. 
Στην Αθήνα πέρα απο τον αγαπημένο μου θα είναι και η μελλοντική μας κουμπάρα .Πολύ βασικό να έχω μια φίλη κολλητή καρδιακή εκεί. Και ελπίζω να γνωρίσω και κάποιους απο εσάς. Που νιώθω ήδη πως σας ξέρω

Να έχετε ένα όμορφο Σαββατόβραδο :)

29 σχόλια:

  1. Σίγουρα ο αποχωρισμός με τα παιδιά σου θα είναι δύσκολος.Αλλά αφού είναι για καλό σκοπό και θα είσαι με τον καλό σου θα είναι λιγότερο πικρός.Εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα. Η Αθήνα να είναι ένα μικρό μόνο διάλειμμα και να γυρίσετε σύντομα μαζί στην αγαπημένη σας Κρήτη...
    Αχ,πατρίδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι σίγουρα είναι για καλό και είμαι 100% για την απόφαση μου..Αλλα ο αποχωρισμός θα ναι δύσκολος και ειδικά απο τα παιδιά. Τους δικους μου θα τους βλεπω, θα ερχονται, θα μιλάμε.Πιστεύω πως θα ναι για λίγο , μεχρι να γνωρίσω τα καινούρια παιδιά στην Αθήνα

      Διαγραφή
  2. Ωωωωω! Αθήνα! άντε με το καλό να τα πούμε κι από κοντά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αμέ, με μεγάλη μου χαρά...
      Μόλις τακτοποιηθώ ( αν πάρω την απόσπαση) θα σε ενημερώσω.
      Και που ξέρεις -δε ξέρω σε ποια περιοχή είστε βέβαια - να είμαι στο ίδιο σχολείο με τον Παύλο

      Διαγραφή
  3. Πολλά τα σχόλια που θα μπορούσα να γράψω αλλά θα πω μόνο ένα.
    Μια ωρίτσα είμαι από την Αθήνα και αυτό νομίζω τα λέει όλα.

    Καλό καλοκαίρι και να έρθουν όλα όπως τα θέλεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ώστε θα έρθεις στα μέρη μας! Μην ανησυχείς! Η Αθήνα είναι μεγάλη και απρόσωπη όμως τα σχολεία και εδώ είναι μικρές κοινωνίες όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και συνδέονται και αναπτύσσουν στενούς δεσμούς. Τα δε παιδάκια και εδώ όπως και εκεί ξέρουν να αναγνωρίζουν και να εκτιμούν και να αγκαλιάζουν τη δασκάλα που θα τα προσεγγίσει με αγάπη! Από εσένα εξαρτάται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Βιβή.
      Αθήνα είσαι και εσύ;;;Ευχαριστώ για το μήνυμα σου.Τα παιδιά ναι το ξέρω παντού το ίδιο είναι, το θέμα του γενικότερου κλίματος είναι που με απασχολεί κάπως. Αλλά όλα είναι θέμα τύχης. Εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε
      Καλή εβδομάδα να έχουμε :)

      Διαγραφή
  5. Φαντάσου εμείς οι παλιές δασκάλες είχαμε μια τάξη πολλά πολλά χρόνια. Απ' όλες η αγαπημένη μου είναι γεννημένη το '83 και τη μεγάλωσα από τη δευτέρα ως την έκτη. Εκεί να δεις δύσκολους αποχωρισμούς... Μετά δυστυχώς συνηθίζεις .Ελπίζω να ρθεις στην Αθήνα να τα πούμε κι από κοντά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Αγγελική,

      Και εσύ Αθήνα;;
      Αντε να δω μηπως και πετύχω καμιά σας στο σχολείο...

      Τόσα πολλά χρόνια μια τάξη ε;;;Φαντάζομαι κλάμα που έπεσε :)
      Αντε καλό μας καλοκαίρι...3 μέρες έμειναν

      Διαγραφή
  6. Όταν πρόκειται να γίνει μια μεγάλη αλλαγή στην ζωή μας, λογικό είναι να το βλέπουμε μερικές φορές σαν βουνό και να μας φοβίζει. Πιστεύω ότι τελικά τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ καλύτερα απ οτι τα περιμένεις!
    Εμείς πάντως θα κάνουμε οτι μπορούμε για να προσαρμοστείς πιο εύκολα.

    Σε περιμένουμε στην Αθήνα! :-)

    Πολλά φιλιά Αννούλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά θα είναι σίγουρα τα πράγματα και όχι απλά καλά αλλά τρίκαλα!!!
      Αμα είσαι με ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπάνε...Εντάξει μπορεί να γκρινιάξω λίγο παραπάνω που δε θα είμαι εκεί που θέλω σε 3 λεπτά αλλά τι να κάνουμε;;;
      Φιλια και απο μενα...

      Διαγραφή
  7. Εμείς φύγαμε από την Αθήνα γιατί δεν την αντέχαμε και πιστεύω θα μου ήταν δύσκολο να επιστρέψω εκεί. Όμως επίσης πιστεύω πως αν είσαι με τον καλό σου, όπου και να είσαι θα είναι τέλεια.
    Εύχομαι να την πάρεις την απόσπαση, να είσαι σε ένα πολύ καλό σχολείο του χρόνου (για τα παιδιά είμαι σίγουρη πως θα είναι καλά, όλα τα παιδιά είναι) και πολύ σύντομα να καταφέρετε να εγκατασταθείτε μόνιμα στην Κρήτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα κορίτσι,

      Σίγουρα στην επαρχία η ζωή έχει άλλη ποιότητα. Δε σε τρώει το άγχος να προλάβεις και οι αποστάσεις.
      Αλλά το βασικό είναι πως θα μαι με τον αγαπημένο μου και όλα τα άλλα θα περάσουν. Θα σας ζαλίζω πιο πολύ του χρόνου, να ξέρετε

      Διαγραφή
  8. Εύχομαι να πας εκεί που χτυπάει η καρδιά σου! Νομίζω ότι τα παιδιά της Αθήνας έχουν μεγάλη ανάγκη μια τόσο συναισθηματική δασκάλα! Και γω είμαι από Κρήτη και ήρθα Αθήνα για τον αγαπημένο μου!Και γω δύο χρόνια ήμουν πάνω -κάτω με πλοία και αεροπλάνα.Ακόμα ζηλεύω τις σναδέλφους που είναι κάτω και ονειρεύομαι τη στιγμή που θα γυρίσω...αλλά δεν μπορουμε να τα χουμε όλα, έτσι; Πάντως πολλά σχολεία εδώ έχουν εξαιρετικό κλίμα, τόσο που νομίζεις ότι είσαι στο νησί...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Τζένη,

      Αλήθεια και εσύ απο την πατρίδα είσαι;
      Και εγώ θέλω πολύ να ανέβω.Εντάξει η Αθήνα μπορεί να μη μου αρέσει αλλά ναι εκεί χτυπάει η καρδιά μου. Να κανονίσουμε καφεδάκι αμα το θες και εσύ.
      Φιλια

      Διαγραφή
  9. Ναι, φυσικά θα χαρώ πολύ!!Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περιμένω μέηλ σου και γραψε μου εκεί αν έχεις και μσν ή facebook .Αλλιως τα λέμε απο μέηλ δε χανόμαστε
      Aχ τι καλά, ξέρεις πόσο με βοηθάς και εσύ ;;;
      Έχω δηλώσει Α και Γ Αθήνας και αν είσαι σε κάποια από τις περιοχές αυτές θα χρειαστώ βοήθεια.

      Διαγραφή
  10. Όλα καλά να πάνε! ;) Και θα πάνε δηλαδή!

    Καλό καλοκαίρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για να το λες και εσύ, ναι θα πάνε

      Φιλια φιλενάδα και καλές διακοπές να έχουμε

      Διαγραφή
  11. Θα είσαι με τον άνθρωπό σου!! Αυτό είναι σημαντικό!!! Καλό Καλοκαίρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξέρω γι αυτό το κάνω άλλωστε το βήμα...Απλά ε με έχουν πιάσει οι ανασφάλειες

      Διαγραφή
  12. Τους αρέσει να μιλάνε γιατί ΑΚΟΥΣ, πραγματικά τα ακούς. Οι περισσότεροι γονείς νομίζω απ’ την κούραση, την ψυχική και την σωματική, δεν ακούμε. Λέμε απλά ναι, ναι, εντάξει και μετά δίνουμε οδηγίες, άντε γρήγορα στο μπάνιο, ετοιμάσου για ύπνο, το δείπνο είναι έτοιμο, φάε γρήγορα, αργήσαμε. Τι κρίμα ε? Τρέχουμε και χάνουμε το καλύτερο κομμάτι, δεν βλέπουμε πια, κοιτάμε αόριστα σαν ζόμπι. Ξεχνάμε το γλυκό παρόν γιατί συνέχεια τρέχουμε μια λίστα από πίσω, μια λίστα με πράγματα που πρέπει να γίνουν, σε μια ώρα, το απόγευμα, αύριο, το Σάββατο. Και το τώρα σβήνει, χάνεται, γίνεται αόρατο κάτω απ’ τη μύτη μας. Δεν έχει πιο γλυκό, πιο σημαντικό απ’ την επικοινωνία, να βλέπεις, να ακούς, να παρακολουθείς, να ανταποκρίνεσαι. Την αγάπη μου γλυκιά δασκάλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχω παιδιά και δεν μπορώ να λέω μεγάλες κουβέντες.
      Σαν δασκάλα όμως μπορώ να πω πως απολαμβάνω κάθε συζήτηση μαζί τους. Απο θέματα της σχολικής ζωής, τα προσωπικά τους, τα όνειρα τους τα πάντα. Έχουμε κάνει και πολιτικοοικονομική συζήτηση φέτος.
      Και βλέπω μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα τις αλλαγές τους.
      Φιλιά και απο μένα :)

      Διαγραφή
  13. Όσο για τις αλλαγές μην τις φοβάσαι, να τις θεωρείς προκλήσεις για νέες αποκαλύψεις όσο αφορά τον δικό σου αλλά και των γύρω σου ανθρώπων, πνευματικό κόσμο. Έχουμε τόσα να μάθουμε μέχρι την τελευταία μας πνοή. Και αυτή είναι η μαγεία της ζωής, πως αυτό δεν τελειώνει όσο είμαστε εδώ. Εγώ ετοιμάζομαι να κάνω μια τρομαχτική για πολλούς αλλαγή, να μεταναστεύσω στην Αλάσκα, μια πολύ ιδιαίτερη χώρα – που αγαπώ χρόνια στο μυαλό μου – και αν και εγώ φοβάμαι λίγο, εντούτοις αισθάνομαι προικισμένη αν τελικά μου δοθεί αυτή η ευκαιρία και ζήσω στην χώρα του Θεού, όπως την αποκαλούν οι Αλασκανοί. Το ταξίδι της ζωής, η Ιθάκη μας είναι το δώρο, συνοδευόμενο με όλες τις συναρπαστικές εμπειρίες, είτε καλές, είτε κακές. Πώς να ονομάσει κανείς το ‘λευκό’ και να δει την χάρη του, άμα δεν έχει ποτέ γνωρίσει το ‘μαύρο’! *χαμόγελο*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Tην Αθήνα πάντα τη φοβόμουν. Ποτέ δε μου άρεσε η ζωή εκεί. Το τρέξιμο, η μάχη με το χρόνο, που είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Αλλά ξέρω πως θα τη μάθω και αυτή. Θα πάω με θετική σκέψη και όλα θα πάνε καλά. Ετσι και αλλιως θα είμαι με αυτόν που θέλω να περάσω μαζί του τη ζωή μου. Και με το Χρήστο όχι απλα στην Αθήνα και στην Αλάσκα θα πήγαινα...Θα είσαι και εσύ εκεί :) οπότε ...
      Φιλια και σε ευχαριστώ και πάλι

      Διαγραφή
  14. Με έκανες και χαμογέλασα πλατιά, μα είσαι πολύ σπουδαία! Εύχομαι να το ξέρεις ότι είσαι! Όντως ένα άνθρωπο χρειαζόμαστε όλοι, τον άνθρωπο μας, και εγώ τον βρήκα πριν 15 χρόνια στην μακρινή Αμερική και το σύμπαν συνωμότησε και οι δρόμοι μας έγιναν ένας! Μια απίστευτη ιστορία που συνεχίζει! Καλή αντάμωση τότε στην όμορφη Αλάσκα χε χε – Την αγάπη μου, Ντομένικα χχχ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Να είσαι καλά πάντα.. Μου έδωσε ξανά ενθουσιασμό αυτή σου η ανάτηση.. Ίσως γιατί θυμήθηκα πάλι τα χρόνια της πρακτικής, το 'ταχυδρομικό κουτί' που είχαμε κι εμείς... το κλάμα γιατί μας ρήμαξαν τον ανθόκηπο που είχαμε φτιάξει όλοι μαζί με ενθουσιασμό κ.α. Είμαι άνεργη νηπιαγωγός. Το παράτησα λίγο αλλά με έκανες να ζηλέψω πολύ. Θέλω κι εγώ σχολείοοοοοο!!!! (((( Καλό καλοκαίρι! Αθήνα δε μ' αρέσει αλλά εδώ και χρόνια έχω καημό την επίσκεψη στο Παιδικό Μουσείο κάτω από την Ακρόπολη... Αν περάσεις γράψε καμια ανάρτηση. Όλα να πάνε καλά και Καλές Διακοπές! Και φυσικά Καλή Σχολική Χρονιά! (Ζηλέυωωωω!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γεια σου συναδέλφισσα :)

    Σε ευχαριστώ για το σχόλειο σου.
    Εύχομαι να επιστρέψεις στο σχολείο αν αυτό θες πραγματικά;;;
    Παιδικό μουσείο ε;;;θα το ψάξω
    Καλό καλοκαίρι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή