Ολοήμερο

Δε ξέρω αν με διαβάζει κανείς...
Χάθηκα το ξέρω!  Φέτος έμεινα στο σχολείο της οργανικής μου.
Πρώτη φορά στα χρόνια που δουλεύω που δεν έχω δικό μου τμήμα. Είμαι στο ολοήμερο. Κάνω και 8 ώρες στο πρωινό πρόγραμμα και μετά στο ολοήμερο.
Στο ολοήμερο έχω τα πρωτάκια. Οπότε πάλι έχω πάλι τα πα, τα πι και το παπί!

Για πρώτη φορά λοιπόν δεν ενεργοποίησα το ξυπνητήρι.
Βρέθηκα με τους παλιούς μου συναδέλφους.
Βλέπω κάθε μέρα τους παλιούς μου μαθητές.
Μπαίνω σε πολλές τάξεις, προσπαθώ να  μάθω τα ονόματα των παιδιών, ευτυχώς δείχνουν επιείκεια!
Φέτος δεν έχω ιδιαίτερο διάβασμα , εκτός απο Θρησκευτικά και Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή. Το έχω ρίξει στις σειρές. Το καλοκαίρι βάλαμε Netflix και του δίνω και καταλαβαίνει. Για πείτε, εσείς βλέπετε σειρές; Αν ναι, ποιες;
Θα επανέλθω με ατάκες....

Αγάπη είναι.....

Αγάπη είναι ο μαθητής σου την τελευταία μέρα του σχολείου να σε αγκαλιάζει, να σου λέει πόσο θα του λείψεις και να σου δίνει αυτό........

Μέχρι τώρα είχα φτάσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση....
"Κυρία θέλω να σε έχω και στο Πανεπιστήμιο" το έχω ακούσει άπειρες φορές. Οχι μόνο εγώ.
Ολες οι καλύτερες δασκάλες του κόσμου. Γιατί κάθε χρόνο πολλά παιδιά έχουν "την καλύτερη δασκάλα στον κόσμο"

Για τον στρατό πρώτη φορά μου λένε. Στο προφορικό μου το είχε πει και άλλες φορές, τώρα έχω και ντοκουμέντα!

Φωτογραφίζω τον κόσμο μου

Τα παιδιά της Δ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Περιβολιών στα Χανιά αναλαμβάνουν μια εργασία με θέμα: «Φωτογραφίζω τον κόσμο μου». Βγαίνουν, λοιπόν, μια βόλτα στην πόλη και κάνουν «κλικ» σε απλές καθημερινές στιγμές. Φωτογραφίζουν, όμως, και τη ζωή τους μέσα στη σχολική κοινότητα, θίγοντας έτσι θέματα που τα αφορούν, πάνω απ’ όλα, όμως, που τα συγκινούν. Μέσα από τον προσωπικό τους φακό, από την δική τους οπτική γωνία, φέρνουν στην επιφάνεια τους προβληματισμούς τους και εξωτερικεύουν τον συναισθηματικό τους κόσμο μέσα σε μια κοινωνία που πολλές φορές κλείνει τα μάτια, γυρίζει την πλάτη, αγνοεί.

Απολαύστε τα!!!

Μπράβο σε όλους σας!

Μια βοήθεια παρακαλώ!!!

Καλά μου φιλαράκια τι κάνετε;
Χρειάζομαι τη βοήθειά σας!
Βασικά μια καλή μου φίλη τη χρειάζεται τη βοήθεια αλλά το ίδιο είναι!
Σας το ζητώ σαν χάρη εγώ.
Η φίλη μου Κυριακή συμμετέχει σε ένα φωτογραφικό διαγωνισμό με έπαθλο ένα ταξίδι στην Ολλανδία. Ο βασικός προορισμός είναι το μουσείο του Van Gohg και το ταξίδι αυτό είναι το όνειρο της κορούλα της.
Τι λέτε; Θα βοηθήσετε ένα έφηβο κορίτσι να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα;
Πατήστε εδώ   και ψηφίστε Κυριακή Μαλέρδου.  
Ο διαγωνισμός ολοκληρώνεται την Πέμπτη και είμαστε πολύ κοντά για να βγούμε νικητές!

Άμα βάλετε και εσείς ένα χεράκι , που θα πατήσει vote η νίκη είναι σίγουρη!

Αν ήμουν ο Άγιος Βασίλης

Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν οι μαθητές μου ήταν  ο Άγιος Βασίλης...

Το κάναμε κάπως διαφορετικά φέτος....Αντί να γράψουμε μόνο τι θέλουμε να μας φέρει ( ναι το κάναμε και αυτό) γράψαμε και τι θα κάναμε αν εμείς ήμασταν ο Άγιος Βασίλης.

Οι σκέψεις δικές τους. Εγώ βοήθησα στην ορθογραφία των λέξεων.

Τρέχουμε για την Ανδριάνα!!!

-Γιατί υπάρχει κακία στον κόσμο μανούλα; Γιατί να υπάρχουν φτωχά, ορφανά, βασανισμένα παιδάκια;

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια της Ανδριάνας πριν κοιμηθεί εκείνο το βράδυ του Οκτώβρη.

Η Ανδριάνα ένα μήνα πριν κλείσει τα 10 χρόνια της έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή από εγκεφαλικό ανεύρυσμα.

Την Ανδριάνα δε τη γνώριζα προσωπικά. Ούτε εκείνην ,ούτε τη μαμά της. Τις γνώριζα όμως μέσα από το ιστολόγιο της μαμάς Ζέφης  Παίζουμε Μαζί.  

Η Ανδριάνα όπως γράφει η μαμά της στην ανάρτησή της λάτρευε το τρέξιμο. 

Γι αυτό και οι γονείς της θα συμμετέχουν στον αγώνα 5 χιλιομέτρων στον Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας την Κυριακή 12 Νοεμβρίου.

Θα τρέξουν στην μνήμη της κορούλας τους για να ακουστούν τα τελευταία λόγια της μονάκριβης τους κόρης. Θέλουν να είμαστε όλοι εκεί για να περάσουμε το τελευταίο μήνυμα της Ανδριάνας να μην υπάρχει κακία στον κόσμο, να μην υπάρχουν φτωχά και βασανισμένα παιδιά. 

Διάρκεια αγώνα 07.45–09.05

Αγώνας Δρόμου 5χλμ WIND - Πρωί Εκκίνηση επί της Λεωφόρου Αμαλίας στο ύψος του Μεγάρου Μποδοσάκη Τερματισμός μέσα στο Παναθηναϊκό Στάδιο

Block Εκκίνησης: 5 
Επώνυμο ANAPLIOTI 
Όνομα:ANDRIANA
Αριθμός Συμμετοχής στον αγώνα (BIB): 58961


Block Εκκίνησης: 5
Επώνυμο: ANAPLIOTIS
Όνομα: IOANNIS
Αριθμός Συμμετοχής στον αγώνα (BIB): 58960


Block Εκκίνησης: 5
Αριθμός Συμμετοχής στον αγώνα (BIB): 58959
Block Εκκίνησης: 5

Επώνυμο: RAFTOPOULOU

Όνομα: ZAFEIRIA

Αντιγράφω την παράκληση της μητέρας

Παρακαλώ θερμά κοινοποιήστε το.Όσοι από εσάς επιθυμείτε να τρέξετε σε κάποιον από τους αγώνες του Μαραθωνίου την Κυριακή 12 Νοεμβρίου, μπορείτε αν θέλετε να τυπώσετε και να καρφιτσώσετε στην φανέλα σας τα τελευταία λόγια της κόρης μας, πριν φύγει από ανεύρυσμα. Κι όσοι από εσάς είστε κατά μήκους του δρόμου, ή στον τερματισμό θα χαρούμε πολύ και θα νιώσουμε μεγάλη τιμή, αν σας δούμε εκεί, να το φοράτε για να ακουστεί δυνατά το μήνυμα της κόρης μας που είναι μήνυμα κάθε παιδιού. Επίσης μπορείτε να το βάλετε στην εικόνα του προφίλ σας στο facebook.

                                           Εγώ θα είμαι εκεί!!!

Τρία πράγματα που θέλω να “μάθω“ στους μαθητές μου.

Η Αντωνία ξεκίνησε πριν λίγες μέρες ένα καινούριο παιχνίδι /πρόκληση.  Καιρό έχω να πάρω μέρος σε ένα τέτοιο "παιχνίδι", μη σας πω και χρόνια. Είπα λοιπόν αν ακολουθήσω. Δε ξέρω αν θα γράφω όντως μέρα παρά μέρα αλλά θα προσπαθήσω να γράφω δύο φορές την εβδομάδα.  Μαζί με το κείμενο θα αναρτώ και μια φωτογραφία . Τα θέματα που έχει θέσει η Αντωνία είναι τα εξής:

1. Δέκα πράγματα που με κανουν ευτυχισμένη 
2. Κάποιος που θαυμάζω 
3. Πέντε μέρη που θα ήθελα να επισκεφθώ για πρωτη φορά 
4. Πεντε μερη τα οποία θα ήθελαν να επισκεφθώ ξανά 
5. Κάτι που παλεύω να ξεπεράσω 
6. Δυο σοφές φράσεις (quotes) που με αγγίζουν 
7. Κάτι που με απασχολεί (πέρα από τα καθημερινά, οικογενειακά - προσωπικά) 
8. Τι θα γινόταν αν... 
9. Κάτι που μου λείπει και κάτι που δε θα βρω αλλού 
10. Ένα γράμμα σε κάποιον...
11. Τρία πράγματα που θέλω να “μάθω“ στα παιδιά μου
12. Πέντε πράγματα που μου αρέσουν στον εαυτό μου
13. Πέντε πράγματα για τα οποία νιώθω ευλογημένη 
14. Μια λέξη, που να αρχίζει από το γράμμα που αντιστοιχεί στην ώρα που θα ανοίξω τον blogger
15. Ένα όνειρο ή/και ένα παραμύθι 

 Δε θα ακολουθήσω ούτε εγώ τη σειρά. Θα ξεκινήσω με τρία πράγματα που θέλω να μάθω στους μαθητές μου. Παιδιά δικά μου δεν έχω. Έχω όμως τους μαθητές μου που όπως ξέρετε αποκαλώ παιδιά μου. 

Φυσικά μέσα στα τρία αυτά πράγματα δε θα δείτε ούτε την κλίση των ρημάτων, ούτε τα παραθετικά των επιθέτων. Άλλα μαθήματα είναι τα πιο σημαντικά χωρίς φυσικά να αφήνω στην άκρη το μαθησιακό κομμάτι. 

1. Μαθαίνω να λέω όχι.

Λέω όχι σε ό,τι μου προκαλεί πόνο. Λέω όχι σε ό,τι μου προκαλεί φόβο. Όχι σε καθετί που με κάνει να σκεφτώ πως "κάτι δεν πάει καλά".  Τους λέω συνεχώς πως έχουν δικαίωμα αλλά και υποχρέωση στον εαυτό τους να λένε ΟΧΙ. Ακόμα και αν είναι ένα άγγιγμα στα μαλλιά. Αν τους δυσαρεστεί πρέπει να πουν "σταμάτα να το κάνεις αυτό". Τώρα που είναι παιδιά αλλά και όταν θα είναι ενήλικες. 

2.  Κάποια μυστικά δεν πρέπει να μένουν μυστικά.

Κάποια μυστικά μας προκαλούν χαρά. Ένα δώρο που πήραμε κρυφά στη μαμά ή στον μπαμπά , ένα πάρτυ έκπληξη που ετοιμάζουμε σε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. 

Υπάρχουν όμως μυστικά που μας προκαλούν φόβο, ντροπή , πόνο. 

Όποιος μας αγαπάει δεν μας ζητάει να κρατήσουμε ένα μυστικό που μας πονάει. Ακόμα και αν είναι κάποιος μεγάλος ,κάποιος που αγαπάμε. Όποιος και αν είναι αυτός. Ποτέ ποτέ δεν πρέπει να κρατάμε μυστικό κάτι που μας πονάει, μας στεναχωρεί , μας κάνει να ντρεπόμαστε ή να φοβόμαστε. Αυτός που το ζητάει αυτό δεν μας αγαπάει πραγματικά.  Όσοι μας αγαπάνε δεν μας φοβίζουν, δεν μας απειλούν.Αν λοιπόν κάποια στιγμή στη ζωή μας συμβεί κάτι τέτοιο ακόμα και όταν θα είμαστε μεγάλοι δεν πρέπει ποτέ να φοβηθούμε να μιλήσουμε. Μιλάμε αμέσως γι αυτό σε κάποιον. Στους γονείς μας, στον νονό , στην δασκάλα μας. Πάντα κάποιος θα υπάρχει στην ζωή μας  για να μας βοηθήσει. Αντίστοιχα αν ένας φίλος μας , μας εμπιστευτεί ένα τέτοιο μυστικό πρέπει πάλι να ζητήσουμε βοήθεια. Δεν είμαστε καρφί αν αποκαλύψουμε το μυστικό του, αντίθετα θα τον βοηθήσουμε .

3.  Σέβομαι όλους τους συμμαθητές μου, όλους τους ανθρώπους. Τον συμμαθητή μας απο την Συρία, το αγόρι με τα πεταχτά αυτά, το κορίτσι με την μαντίλα και τα περιττά κιλά, το παιδί με τα γυαλιά  και τις φακίδες. Το συμμαθητή μας που δυσκολεύεται και έχει δίπλα του μέσα στην τάξη μια άλλη δασκάλα . Δεν κρίνω τους ανθρώπους με βάση την εμφάνιση, την καταγωγή ή τη θρησκεία τους. Όχι μόνο τους σέβομαι αλλά τους υπερασπίζομαι.  Ένας για όλους και όλοι για έναν. Όταν είμαστε ενωμένοι σαν γροθιά κανείς δεν μπορεί να μας εκφοβίσει. 

Δε μένουμε θεατές. Δε ξεχνάμε πως " το λάθος είναι λάθος ακόμα και αν το κάνουν όλοι , το σωστό είναι σωστό ακόμα και αν δεν το κάνει κανείς.

Όλα είναι αλυσίδα.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε ξεκίνησα τρέξιμο. Ναι εγώ! Όσοι με γνωρίζετε προσωπικά θα αναρωτιέστε τώρα."Η Άννα; Κάποιος χάκαρε το ιστολόγιό της και κάνει ανάρτηση στο δικό της χώρο,  να την ενημερώσουμε".

Εγώ είμαι , εγώ, μην πάρετε την δίωξη.  Εγώ που έκανα την απόσταση καναπές - κουζίνα - καναπές με μεγάλη ευκολία πολλές φορές την μέρα. Εναλλακτικά έκανα την απόσταση κρεβάτι -καναπές- κρεβάτι . Στο τσακιρ κέφι πήγαινα και στο περίπτερο. Ε εγώ άρχισα τρέξιμο. Έτσι απλά μια μέρα. Χωρίς να με κυνηγάει κάποιο κυνηγόσκυλο, λυκόσκυλο γενικά τετράποδο. Χωρίς να έχω δει κατσαρίδα και χωρίς κανείς να με κυνηγάει με ένα όπλο. Έτσι απλά μια μέρα.

Όλα ξεκίνησαν απο την ανάρτησή της Αντωνίας απο το ιστολόγιο Crazy Tourists στην οποία η Αντωνία έγραφε πως ξεκίνησε τρέξιμο.  Σκέφτομαι "γιατί όχι;"

Απαντώ μόνη μου "μα καλά δε βλέπεις που η κοπέλα γράφει πως έχει να γυμναστεί 5 χρόνια; Εσύ έχεις να γυμναστείς απο το σωτήριο έτος 1997 που τελείωσες το Λύκειο".

Είπα όμως να προσπαθήσω....και τελικά με υπομονή και επιμονή τα κατάφερα. Δεν θα σας αναλύσω τώρα τις προπονήσεις μου. Τα γράφω αλλωστε και στην ανάρτηση που φιλοξένησε η Αντωνία στο ιστολόγιο της. Πάμε στο σήμερα.....
Δυο εβδομάδες πριν έτρεξα στον πρώτο μου αγώνα 5 χιλιόμετρα , δηλαδή 5.000 μέτρα. Πήρα μέρος στον αγώνα του συλλόγου "Άλμα Ζωής" . Ένας αγώνας για την πρόληψη του καρκίνου του γυναικείου στήθους. 

H χαρά μου ήταν μεγάλη που τα κατάφερα και ας είχα θέση 5700 και χρόνο 50 ολόκληρα λεπτά ( χωρίς να σταματήσω όμως για περπάτημα)
 Που να ήξερα πως ήταν μόνο η αρχή και η χαρά μου θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη.  Αποφασίζω να στείλω ένα κείμενό μου στην Αντωνία , σαν Guest Post. 

To στέλνω , η Αντωνία με ευχαριστεί αλλά εγώ πόσα ευχαριστώ να της πω για όσα έγιναν μετά;

Ποστάρει λοιπόν το κείμενό μου στο ιστολόγιό της αλλά και στην σελίδα της στο Facebook. 

Διαβάζει το κείμενο μια άλλη διαδικτυακή φίλη και μου στέλνει ένα μήνυμα να μου πει μπράβο και πόσο χαίρεται με αυτή μου την αλλαγή. Είναι τέτοια η χαρά της που στέλνει την ανάρτηση σε μια δική της φίλη.....η οποία ζητάει να γράψω ένα κείμενο 380 λέξεων για το τρέξιμο . Γράφω το κείμενο , το στέλνω και με ενημερώνει πως θα δημοσιευτεί στην εφημερίδα "Τα Νέα" στο ένθετο "Τρέχω"

Δικό μου κείμενο σε εφημερίδα; Δικό μου κείμενο σε ένθετο "Τρέχω"; Δικό μου κείμενο στην στήλη "Ο δρομέας;" Κάποιος μας κάνει πλάκα......Mπορείτε να το διαβάσετε εδώ. 

Έτσι το Σάββατο που μας πέρασε είδα τη φάτσα μου στην εφημερίδα. Περίεργο συναίσθημα. Ντρεπόμουν να το πω σε γνωστούς και φίλους. Να ποστάρω τα νεα στην προσωπική μου σελίδα στο Facebook; Μπα, τι λέτε καλέ; Το είπα σε 4-5 φίλους και αυτό ήταν.....

Kαι έρχεται η φίλη και συνάδελφος και πλέον Manager μου Τζένη και βάζει φωτογραφία το άρθρο. Αρχίζουν τα μηνύματα αγάπης και ενθάρρυνσης , τα μπράβο και εγώ καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι ( αλήθεια πως καμαρώνει ένα σκεπάρνι και μάλιστα γύφτικο;).

Αλλά έχουμε και συνέχεια.....Μια άλλη καλή φίλη η Σοφία απο το ιστολόγιο Share Your Likes με κάνει tag σε έναν διαγωνισμό του ΟΠΑΠ με δωράκι μια συμμετοχή στον Μαραθώνιο. Στα 5 χιλιόμετρα ε; Το διευκρινίζω μη νομίζετε πως την ψώνισα εντελώς. Το Σοφάκι λοιπόν με ενημερώνει, εγώ δηλώνω συμμετοχή και ........ ο Μαραθώνιος και το Καλλιμάρμαρο με περιμένει! Εδώ να σας πω πως αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο...Οι συμμετοχές είχαν κλείσει απο τον Απρίλιο. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να είμαι εκεί.

Όλα ήταν μια αλυσίδα λοιπόν. Όλα! Αν κάτι απο όλα αυτά δε γινόταν την συγκεκριμένη στιγμη εγώ δε θα είχα την ευκαιρία να τερματίσω στο Καλλιμάρμαρο φέτος.

Θέλω να ευχαριστήσω μέσα και απο αυτήν εδώ την ανάρτηση την Αντωνία γιατί χωρίς εκείνη να το ξέρει άλλαξε την καθημερινότητά μου και έκανα στον εαυτό μου ένα σπουδαίο δώρο.

Να ευχαριστήσω τον κουμπάρο μας και φίλο Γιώργο που όλο το καλοκαίρι του έστελνα μέσω viber τους άθλους μου !

Γιώργοοοοοο έτρεξα 200 μέτρα! Δεν είναι φοβερό; 

Γιώργο έτρεξα 3 λεπτάαααααα.

Γιώργο τώρα έτρεξα 230 μέτρα και 48 εκατοστά. Δεν είναι φοβερό;

Αφήστε που έκανε και ανάρτηση για μένα. Διαβάστε εδώ την ανάρτησή του και γενικά αρχίστε να διαβάζετε το ιστολόγιο του. Εκεί κάπου θα δείτε και τη δική του ιστορία. Απο τον καναπέ βρέθηκε στον Μαραθώνιο. Όχι αυτόν με τα 5 που θα τρέξω εγώ αλλά με τα 42!

Ευχαριστώ την μάνατζερ μου Τζένη. Συνάδελφο, πατριωτάκι ( άφησε και αυτή το αγαπημένο μας νησί για τον έρωτά της) και καλή φίλη. Μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για το νησί μας, τους μαθητές μας και τα βιβλία. Την τρέλανα την κοπέλα. Εδώ να πω πως είχε διαβάσει το κείμενο πριν δημοσιευτεί. Μου έχει φέρει γούρι ! Δεν την αλλάζω. Αυτή ξέρω αυτή εμπιστεύομαι.  29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν να συμβουλεύεστε την Τζένη μαζί με το Skip ( αυτοί ακόμα 29 είναι;)

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Σοφία για την ενθάρρυνση ( το σχόλιο σου με συγκίνησε να ξέρεις) , τη σκέψη , την ενημέρωση που οδήγησε σε αυτό το μοναδικό δώρο για μένα!


Ευχαριστώ πολύ την Ντεμίνα την φίλη που διάβασε την ανάρτηση της Αντωνίας και σκέφτηκε να στείλει το κείμενο μου στην φίλη της.
Ευχαριστώ τη φίλη της Μαρία Σπανουδάκη και τον Γιάννη Βασαλάκη για την ευκαιρία που μου έδωσαν . Πλέον έχω γίνει φανατική αναγνώστρια του "Τρέχω"

Να μη ξεχάσω και την Γεωργία που πήρε την εφημερίδα για να με διαβάσει!

Ένα μεγαλύτερο ευχαριστώ στον άντρα μου! Που με ενθαρρύνει, με βοηθάει, με στηρίζει , με προσέχει και πάνω απο όλα που είναι στη ζωή μου.

Ξέρετε κάτι ; Όλα αυτά τα πρόσωπα είναι άνθρωποι που γνώρισα μέσα απο εδώ. Η Αντωνία, η Σοφία, η Τζένη, η Ντεμίνα, η Γεωργία. Ακόμα και τον κουμπάρο αν το πάω πιο πίσω το ιστολόγιο ήταν η αιτία. Γιατί αν δε γνώριζα τον Χρήστο μέσα απο εδώ , δε θα είχα γνωρίσει ούτε τον κουμπάρο.

Και βλέπεις και νιώθεις πως άνθρωποι που κάποιους δε τους έχεις συναντήσει καν είναι εκεί για σένα. Χαίρονται με την χαρά σου, ενδιαφέρονται και σε στηρίζουν. Ο καθένας με τον τρόπο του. Ακόμα και ένα σχόλιο, ένα μήνυμα...πόσο σημαντικό. Χωρίς να έχουν κάτι να κερδίσουν. Το κάνουν απλά για σένα. Νιώθω τυχερή γι αυτό. Πολύ τυχερή!
Ευχαριστώ πολύ και όλους εσάς που ακόμα περνάτε μια βόλτα από αυτόν εδώ το χώρο και μέσα στην προσωπική μου σελίδα στο Facebook.

Ευχαριστώ , ευχαριστώ για το Όσκαρ... ε συγγνώμη άλλη εκδήλωση αυτή!

Υπόσχομαι φέτος να γράφω πιο συχνά. Το έχω πει πολλές φορές το ξέρω. Απλά πλέον θα έχω και άλλα πράγματα να σας πω , εκτός απο το σχολείο.

ΥΓ1.Τα ορθογραφικά θα τα ανακαλύψω στην δεύτερη ανάγνωση αφού δημοσιευτεί. Πατάω δημοσίευση χωρίς να το διαβάσω ξανά.
ΥΓ2 Αλεξία , Λούλα , Χαρούλα και κουμπάρα δε σας ξέχασα εσάς απλά εσάς σας πρήζω καθημερινά στο τηλέφωνο.

Μπαγιάτικα νέα

Αλλαγή σχολείου και φέτος. Δεν γκρίνιαξα τις πρώτες μέρες εδώ όπως κάθε χρόνο αλλά είπα να σας πω τα νέα μου έστω και καθυστερημένα.
Κρίθηκα υπεράριθμη και φέτος. Παρασκευή πήγα στο νέο σχολείο και Κυριακή άδειασε θέση στο σχολείο της οργανικής μου. Αν και το προσπάθησα δεν κατάφερα να επιστρέψω παρόλο που ακόμα εκεί έχουν ανάγκη απο εκπαιδευτικό.
Δεν έχω κάποιο παράπονο απο το νέο μου σχολείο. Οι συνάδελφοι απο την πρώτη στιγμή μου φάνηκαν φιλικοί και συνεργάσιμοι. Ο διευθυντής επίσης καλός . Το σχολείο είναι κοντά στο σπίτι οπότε μια χαρά και από το θέμα αυτό. Πήρα Γ τάξη με 24 παιδιά. Δεν είχα και πολλές επιλογές είναι αλήθεια.
Αυτό που με εκνευρίζει είναι πως 5 χρόνια στην Αθήνα έχω αλλάξει 5 σχολεία. Θα ήθελα να είμαι και εγώ σε ένα σχολείο, να μπορώ να πάρω την τάξη μου για δεύτερη χρονιά, να μην κουβαλάω τα καλοκαίρια όλα μου τα πράγματα από το σχολείο στο σπίτι. Ένα θετικό έχει όλο αυτό. Γνωρίζω καινούριο κόσμο. Στο τέλος θα ξέρω περισσότερο κόσμο στον χώρο των εκπαιδευτικών  στην Αθήνα απο όσο ξέρω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου!

Μπήκα στο μουσείο!

Μάθημα στη Μελέτη.

Μιλάμε για την πόλη μας, την περιοχή μας. Στην συνέχεια το βιβλίο ζητάει να ζωγραφίσουν ένα έργο που θα ήθελαν να γίνει στην Αθήνα.

Είδα πάρκα, γυμναστήρια, γήπεδα, μαγαζιά με ρούχα .... από όλα είχε ο μπαξές.

Αλλά το πιο σημαντικό έργο που λείπει φίλοι μου από την Αθήνα είναι ένα!

Ούτε εγώ δε το είχα σκεφτεί. Λείπει το Μουσείο Καλύτερων Δασκάλων.

Ένα μουσείο που όπως είπε ο μαθητής μου θα μπαίνουν οι καλύτεροι δάσκαλοι για να τους θαυμάζουν όλοι. Γιατί τους καλούς δασκάλους πρέπει όλοι να τους γνωρίζουν. 

Θα έρχονται και απο τις άλλες χώρες να μας καμαρώνουν. Φυσικά σε ένα τέτοιο μουσείο θα μπει και η αφεντομουτσουνάρα μου!!!

Μάλιστα στην πρώτη θέση. Όχι παίζουμε!Τρέμε Αφροδίτη της Μήλου.