Μια όμορφη στιγμη

Το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου είχα ανέβει Αθήνα...
Στο τέλος θα μας βλέπουν στην Aegean και θα μας χαιρετάνε.
Κάθε 15 μέρες με την ίδια πτήση, στην ίδια θέση ( κάνω check in στο σπίτι μόλις ανοίγει η πτήση)

Πέρασα πολύ όμορφα όπως κάθε φορά άλλωστε.
Το Σάββατο το βράδυ είπαμε ( καλά είπα) να πάμε για καφεδάκι στην γειτονιά του σχολείου που ήμουν πέρυσι.
Ξέρω πως τα παιδιά ( οι παλιοί μου μαθητές) μαζεύονται στην πλατεία τα Σαββατοκύριακα.
Είχα μια μικρή ελπίδα πως ίσως τα δω αν και είχε σκοτεινιάσει
Φτάνουμε και πριν προλάβω να δω μέσα στο χώρο της πλατείας βλέπω τη μαμά μια μαθήτριας. Δεν πρόλαβα να τη φωνάξω γιατί δε ξέρω και το όνομα της ( όλους τους ξέρω σαν η μαμά του τάδε κτλ)
Αλλά αφού την είδα σκέφτηκα τουλάχιστον η κόρη της θα ναι εδώ.
Βλέπω απο μακρυά τα αγόρια να παίζουν μπάσκετ και αναγνωρίζω ένα μαθητή μου.
Δεν πρόλαβα να πλησιάσω.
Ακούστηκε μια δυνατή φωνή "Η κυρίαααααααααααααααααααααααα" και άρχισαν όλα μαζί να τρέχουν, να πέφτουν στην αγκαλιά μου και να τσιρίζουν.

Δεν ήξερα ποιον να αγκαλιάσω, να φιλήσω
Είδα 6 παιδιά ....
Τρία κορίτσια και τρία αγόρια.
Μεγάλωσαν, ψήλωσαν , άλλαξαν
Τι να προλάβεις να πεις σε λίγα λεπτά;
Μιλήσαμε λίγο, μου είπαν τα νέα τους απο το γυμνάσιο, μου έκαναν τα παράπονα τους , μου την είπαν που δε μπαίνω στο skype....
Πόσο χάρηκα που τα είδα...
Πόσο χάρηκα που χάρηκαν που με είδαν
Η εορτάζουσα της βραδιάς είπε "αυτό ήταν το καλύτερο δώρο για τη γιορτή μου"

Και για μένα το καλύτερο δώρο ήταν η αντίδραση τους όταν με είδαν

Μέχρι να επιστρέψω σπίτι το βράδυ μου είχαν αφήσει και μηνύματα στο skype...

Δώσαμε ραντεβού για τα Χριστούγεννα
Ενα πρωινό θα είναι αφιερωμένο σε εκείνα....Για να τα πούμε με την ησυχία μας