Τα νέα μου

Tη χρονιά που πέρασε στην Αθήνα σας είχα μιλήσει πολύ για τη σχέση που είχα με τα παιδιά μου...
Σας είχα μιλήσει για τους φόβους μου, γιατί πήρα πρώτη φορά Στ τάξη...αλλά γρήγορα οι φόβοι έφυγαν και ήρθε η χαρά και η ικανοποίηση για τους μαθητές μου.

Πέρασε ο χρόνος σαν νερό και ενώ ήμουν σε μια νέα πόλη, ζούγκλα για τα δικά μου δεδομένα, πέρναγα τόσο όμορφα στο σχολείο που στιγμή δε σκέφτηκα "αχ πόση ώρα κάνω να φτάσω"
Εντάξει πέρναγα υπέροχα και εκτός τάξης απλά τώρα το θέμα μας είναι άλλο...

Το καλοκαίρι μίλησα λίγες φορές με τα παιδιά...Εγώ δεν άνοιγα σχεδόν πότέ το skype αλλά και τα ζουζούνια ήταν σε χωριά , εξοχικά , μακρυά απο υπολογιστή και την Αθήνα

Εφυγα απο την Αθήνα τόσο ξαφνικά που δεν προλαβα να τα δω αν και το ήθελα ..
Σήμερα μιλούσα πάνω απο μια ώρα με μια μαθήτρια μου...
Πόσο με έκανε να χαρώ η κουβέντα μας...πόσο με συγκίνησε :)

"Ντροπή τους να χωρίζουν νιόπαντρα ζευγάρια" είπε η μικρή μου...

Εμαθα τα νέα τους απο το γυμνάσιο, κλείσαμε ραντεβού για τα Χριστούγεννα, μου έστειλε τα αγαπημένα της τραγούδια....

Τελικά ναι η Στ τάξη έχει δυσκολίες αλλά έχει και άλλες απολαύσεις

Τα πρωτάκια πάλι είναι άλλη φάση...Τόσο μικρά και χαριτωμένα...Κουράζονται εύκολα, θέλουν συνεχώς τουαλέτα/νερό/φαγητο/διαλειμμά/τη μαμά ...Απαντάω 10 φορές στην ίδια ερώτηση, λέω 15 φορές τι πρέπει να κάνουμε για να ακούσω "τι κυρία;"
Αλλά απο την άλλη είναι μικρά και εύπλαστα...Εχω όμως άγχος! Θα μάθουν να γράφουν; Να διαβάζουν; Και αν δεν μάθουν; Είδα όνειρο χθες πως ήταν Μάρτης και δεν ήξεραν τα γράμματα...

Κατά τα άλλα περιμένω ένα θαύμα που θα με φέρει πάλι πίσω στην Αθήνα....
Μελαγχολώ εδώ..Εχω τους δικούς μου, τους φίλους μου, τους συναδέλφους μου όμως εγώ μελαγχολώ και έχω σταματήσει να κάνω όνειρα....

Σκεφτόμουν πως αν το πράγμα συνεχίσει έτσι εγώ πότε θα μείνω με το δικό μου άνθρωπο; Όταν θα πάρω σύνταξη;

Τελικά μπορεί να ναι για καλό η Α τάξη...με κάνουν και γελάω με τις ατάκες τους κάθε μέρα...Είναι τόσο αθώα :)