Μαζεύτηκα;;;

Μπορεί το σχολείο να ξεκίνησε και κάθε κατεργάρης να μπήκε στον πάγκο του, μπορεί και εγώ να είμαι Κρήτη πλέον αλλά εεε το μυαλό μου είναι κάπου αλλού...

Θα συνηθίσω, που θα πάει...

Το σχολείο ξεκίνησε λοιπόν...Φυσικά και έχουμε ελλείψεις σε προσωπικό και ας λέει η Αννούλα τα δικά της...Μήπως όλοι αυτοί που κατα καιρούς έχουν περάσει απο το ΥΠΕΠΘ έχουν μπει ποτέ σε σχολική τάξη. Φαντάζομαι βέβαια πως το σχολείο που επισκέφτηκε η Αννούλα θα είχε όλους τους δασκάλους στη θέση τους...

Εδώ ακόμα να στείλουν συνάδελφο Ειδικής Αγωγής... Πως και πως την περιμένουν τα παιδάκια αλλά και εμείς...Κάθε μέρα με ρωτάει ο μαθητής μου "Κυρία ,δε θα έρθει κυρία να με βοηθάει μόνο μου φέτος;"

Φέτος έχω τα ίδια παιδάκια. Στην τάξη ήρθαν 3 καινούρια παιδάκια και ένα έφυγε για Αγγλία. Τώρα μου στέλνει μέηλ ....

Ο ένας απο τους καινούριους μαθητές δε ξέρει λέξη Ελληνικά. Και φυσικά οι γονείς του δεν σκέφτηκαν να το φέρουν εκείνοι στο σχολείο. Δε σκέφτηκαν να έρθουν να μου μιλήσουν.Ακόμα και αν δεν ξέρουν εκείνοι τη γλώσσα φαντάζομαι όλο και κάποιο γνωστό θα είχαν εδώ για να κάνει τη μετάφραση. Βλέπω και εγω ένα παιδάκι στην προσευχή , μόνο του κάπου ανάμεσα σε δυο τάξεις. Το πλησιάζω και μετά απο πολλά μου λέει "Θα πάει τέσσερα" Και κατάλαβα πως θα πάει Δ τάξη. Τι να πεις... Σιγά σιγά θα μάθει. Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να κάνω όσα θέλω. Όταν έχεις ήδη 24 παιδιά στην τάξη δεν έχεις πολλές επιλογές...
Πέντε λεπτά να τα "αφήσεις" για να βοηθήσεις τα άλλα ξεσηκώνονται...


Οι πιο παλιοί μου μαθητές πάνε Στ πλέον. Έχουν μεγαλώσει απίστευτα. Αυτό που μου δίνει χαρά είναι που το διάλειμμα, λίγο πριν την προσευχή, στο σχόλασμα, με χαιρετάνε, με αγκαλιάζουν και μου λένε πόσο με αγαπάνε... Και γίνεται λιώμα η κυρία...

Λοιπόν δε θα ξαναπιάσει αράχνες εδώ...τουλάχιστον μέχρι τα Χριστούγεννα.


Καλό απόγευμα....