Το πρωτο μου μπλογκοπαίχνιδο!!!

Η Σοφία με με καλεσε να γραψω το αγαπημενο μου ποιημα!!!

Σαν παιδι για 8 χρονια ημουν μελος στην θεατρική ομάδα της πολης μου τους "Αστεγους".Αστεγοι, γιατι δεν ειχαμε ενα χωρο δικο μας..ένα θεατρο.

Απο την ομάδα αυτη πήρα απίστευτα πραγματα, έμαθα πολλά και έχω μονο καλες αναμνησεις.

Τη χρονια που πηγαινα 2α Γυμνασιου παρουσιασαμε μια εκδηλωση αφιερωμενη στο Νικο Γκατσο.Απαγγειλαμε ποιηματα , τραγουδησαμε...Σε μενα ετυχε να απαγγειλω το παρακάτω αποσπασμα απο την Αμοργο..Δε ξερω γιατί ειναι το αγαπημενο μου...Ισως γιατι το εχω συνδεσει με το χθες, με εκεινα τα χρονια, με εκεινη την ομάδα...

.....Τι να μου κάμει η σταλαγματιά που λάμπει στο μέτωπο σου;

Το ξέρω πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνός τ' όνομα του..

Το ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του.

Μα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει

Μόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις.

Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει.

Και να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου.

Άνθη πουλιά ελάφια.

Να βρείς μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη.

Να πιάσεις από τα λουριά του Αχιλλέα τ' άλογα

αντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις.

Τον ποταμό να λιθοβολείς όπως η μάνα του Κίτσου.

Γιατί κι εσύ θα' χεις χαθεί κι η ομορφιά σου θα' χει γεράσει.

Μέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει.

Πάρ' το σημαία της ζωής να σαβανώσεις τον θάνατο.

Κι ας μη λυγίσει η καρδιά σου.

Κι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη

Όπως εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ του πιγκουίνου.

Δεν ωφελεί το παράπονο

Ίδια παντού θα' ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων.

Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων.

Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας.

Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη.

Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα χαρούμενο χέρι.

Φτάνει ν' ανθίσει μόνο

Λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη.....

...Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω


Εγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας


Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα


και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους


Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομμένο τριφύλλι


Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.....