Ευχές για το καλοκαίρι

Το σχολείο έχει κλείσει εδώ και κάποιες εβδομάδες και εγώ όλο λέω πως θα γράψω τα νέα των τελευταίων ημερών και όλο δε το κάνω...Σήμερα λίγο πριν στηθούμε μπροστά στην τηλεόραση για να δούμε τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος είπα να κάνω ανάρτηση. Δεν έχει καμία σχέση με το δημοψήφισμα , με τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ. 

Πάμε λοιπόν στις 11 Ιουνίου που ήταν η τελευταία μέρα που μπήκαμε στην τάξη. Στις 12 πήγαμε εκδρομή και στις 15 τα παιδιά πήραν τους τίτλους προόδου , είπαμε καλό καλοκαίρι, αγκαλιαστήκαμε, κλάψαμε και αποχαιρετήσαμε το σχολείο μας. 

Την παρακάτω ιδέα την πήρα απο το ιστολόγιο "Ιδέες για δασκάλους" . Είχα διαβάσει την ανάρτηση της πέρυσι αφού είχε κλείσει το σχολείο. Την αποθήκευσα  και φέτος την υλοποίησα. Με προβλημάτισε το γεγονός πως τα παιδιά είναι 26 και θα μας έπαιρνε πολύ χρόνο, ίσως και να τα κούραζε αλλά τελικά όαλ πήγαν καλά.

Αρχικά έφτιαξα φακέλους χειροποίητους με μια απλό χαρτί Α4 και το συρραπτικό.

Εγραψα στους φακέλους τα ονόματα των μαθητών μου και στη συνέχεια τα παιδιά τους ζωγράφισαν ( τυχαία η επιλογή ποιος θα ζωγραφίσει τον φάκελο ποιου)

Στην μία πλευρά λοιπόν υπήρχε γραμμένο το όνομα κάποιου παιδιού και στην άλλη η ζωγραφιά τους. 

Την επόμενη μέρα οι φάκελοι μπήκαν με καρφιτσούλα στον φελοπίνακα με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται το όνομα του κάθε μαθητή.

Στη συνέχεια μοίρασα στα παιδιά χαρτάκια -26 χαρτάκια στο κάθε παιδί- και τους ζήτησα να γράψουν μια ευχή για τον κάθε συμμαθητή τους. 

25 ευχές δηλαδή και μία για τη δασκάλα τους 26.    

Στη συνέχεια βάζαμε τις ευχές μας στους φακέλους μας....

Οι φάκελοι αρχικά ήθελα να διαβαστούν στο σπίτι. Με λύπη μου όμως τυχαία ανακάλυψα πως κάποια παιδιά ( 2 συγκεκριμένα) δεν έγραφαν ευχές...έγραφαν άσχημες κουβέντες.

"Είσαι χαζή"  "Είσαι χοντρή"

Ετσι άλλαξα σχέδια και ζήτησα στα παιδιά να τα διαβάσουν στο σχολείο. Οποιο παιδί έπαιρνε καποια λόγια τα οποία θα το στεναχωρούσαν ζήτησα να το σκίσουν και να το πετάξουν.

"Κανείς δε θέλει να θυμάται πως τον είπατε χαζό"

Στεναχωρήθηκα αλλά δε μπορούσα να κάνω κάτι γι αυτό. Δεν είχε νόημα να τους πω εγώ τι θα γράψουν. Συζητήσαμε βέβαια γιατί δεν είναι σωστό αλλά μέχρι εκεί. Τελευταία μέρα, λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι για να σχολάσουμε δεν προλάβαινα να κάνω και πολλά. 

Το αναφέρω στους συναδέλφους για να ξέρουν. Αν ο φάκελος πήγαινε στα σπίτια τους η στεναχώρια θα ήταν μεγαλύτερη και ίσως θα υπήρχε και κάποιο θέμα με κάποιο γονιό. Πάντως τα παιδιά που το έκαναν στεναχωρήθηκαν γιατί είδαν τους συμμαθητές τους να πετάνε τα χαρτάκια τους στα σκουπίδια. Ετσι ζήτησαν συγγνώμη και είχαν και την απορία "θα με θυμάσαι το καλοκαίρι;"

Εγώ πάντως με τόσα όμορφα λόγια θα σας θυμάμαι μικρά μου!


Εδώ θα βρείτε την ανάρτηση της Γαλήνης

Ευχάριστα...

Αυτό είναι το πρώτο καλοκαίρι μετά απο κάποια χρόνια που θα κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια.
Δε θα ξυπνάω το πρωί και το πρώτο πράγμα που θα κάνω θα είναι να μπω στη σελίδα του αιρετού μας, της ΔΟΕ και λοιπών εκπαιδευτικών σελίδων. Δε θα σκέφτομαι πότε θα βγει η εγκύκλιος, αν δώσουν ή δε θα δώσουν αποσπάσεις.

Είμαι πολύ πολύ χαρούμενη και θέλω να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σας...

Πήρα τη μετάθεση και μάλιστα στην πρώτη μου επιλογή. Επιτέλους ανασάναμε.
Μπήκα βιαστικά να σας γράψω τα νέα γιατί ξέρω πως κάποιοι θα χαρείτε όσο χάρηκα και εγώ.

Έπιασαν τόπο και τα γράμματα των μικρών μου μαθητών. Δε θα είμαι στο σχολείο αυτό ξανά γιατί η μετάθεση μου ειναι σε άλλη περιοχή αλλά τουλάχιστον θα είμαι Αθήνα. Άρα κάποια στιγμή του χρόνου θα τα επισκεφτώ.

Οι νέοι μας φίλοι

Μία απο τις ενότητες που δουλέψαμε φέτος στη Γλώσσα ήταν και η ενότητα Αλληλογραφώ.

Χαζεύοντας τα βιβλία της Β τάξης στην αρχή της χρονιάς ( πρώτη φορά είχα Β τάξη) αυτή η ενότητα μου έκανε "κλικ" μόνο απο τον τίτλο.

Σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν να αλληλογραφήσουμε με παιδιά απο κάποιο άλλο μέρος της χώρας μας. Η σκέψη έγινε πράξη. 

Στην αρχή ρώτησα τη Νασια αν ήξερε κάποια δασκάλα που θα ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο. Έτσι γνώρισα την Αντωνία. Τα πρώτα mail στον πληθυντικό αριθμό και μέσα στην τυπικότητα. Λογικό . Μέσα απο εκείνο το πρώτο mail κατάλαβα πόσο πολύ ταιριάζαμε με τη συνάδελφο. Την ίδια αγάπη, την ίδια τρέλα.... Κόπηκε ο πληθυντικός και αν και δεν έχουμε γνωριστεί ( αν και θα το ήθελα ) και δεν έχουμε μιλήσει ούτε στο τηλέφωνο ( ε αυτό θα γίνει σύντομα) και αρχίσαμε την οργάνωση. Αρχικά επικοινωνήσαμε μέσω mail μεταξύ των δύο τάξεων.Στην συνέχεια ξεκίνησε το ακόμα πιο όμορφο κομμάτι. Δε μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά των παιδιών κάθε φορά που η διευθύντρια μας , χτύπαγε την πόρτα της τάξης και έμπαινε μέσα με ένα φάκελο. Με πόση χαρά, αγωνία και λαχτάρα διαβάσαμε τα γράμματα. Πριν το Πάσχα μας έστειλαν καρτούλες και μόλις πριν 3 μέρες λάβαμε και ατομικά γραμματάκια και δωράκια απο τα παιδιά αυτά. Στην αρχή τα γράμματα ήταν ατομικά. Στη συνέχεια οι μαθητές έγραψαν ατομικά γράμματα και περιέγραψαν τον εαυτό τους, τα αγαπημένα τους φαγητά, μαθήματα, χόμπι. 

Ενώ είχαμε αρχισει ήδη την επικοινωνία με την Αντωνία μία συμφοιτήτρια μου που διδάσκει σε ένα χωριό των Χανίων με ρώτησε αν ήθελα να αλληλογραφήσουμε. Εννοείται πως δέχτηκα με χαρά. Νέοι φίλοι λοιπόν, νέα γράμματα. 

"Απο ποιους φίλους είναι κυρία;" με ρώταγαν και τα 26 μαζί όποτε ερχόταν στην τάξη μας κάποιος φάκελος. Ζωγραφιές, κάρτες , γράμματα.

Μέσα απο το πρόγραμμα αυτό γνωρίσαμε άλλα μέρη της πατρίδας μας.Βρήκαμε στο χάρτη τα μέρη τους. Ψάξαμε στο διαδίκτυο και βρήκαμε εικόνες και πληροφορίες.

Τους έκαναν εντύπωση πολλά απο όσα μας έγραφαν οι φίλοι μας. Ας πούμε τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο με λεωφορείο ή με ταξί ενώ εμείς με τα πόδια ή με αυτοκίνητο. 

Εκδρομές πάνε με τα πόδια ενώ εμείς μόνο με λεωφορείο.

Τα παιδιά και στις 2 τάξεις ήταν 14 ενώ εμείς 14 ήμασταν μόνο τα αγόρια. 

Στην παρέα προστέθηκε στο τέλος ένα άλλο σχολείο. Εκεί τους έκανε εντύπωση πως οι μαθητές της Β τάξης έκαναν μάθημα με τα παιδιά της πρώτης. Η τάξη αυτή είχε μόνο 4 παιδιά. Οι νέοι μας φίλοι είναι απο ένα χωριό έξω απο την Κατερίνη.

Ενα μέρος απο όλα όσα μας έχουν στείλει οι φίλοι μας στα γράμματα τους

Στο τελευταίο γράμμα τους τα παιδιά της Αντωνίας έγραψαν τις διευθύνσεις τους σε δικούς μου μαθητές. Στόχος μας είναι όποια παιδιά θέλουν ( και οι γονείς τους φυσικά ) να συνεχίσουν την αλληλογραφία τους τώρα το καλοκαίρι. Ελπίζω κάποια παιδιά να το κάνουν.

Το μόνο σίγουρο είναι πως θα το ξανακάνω. Ήταν μια όμορφη εμπειρία την οποία χάρηκαν πολύ τα παιδιά αλλά και εγώ. Νιώθω πως απέκτησα μια κανούρια φίλη και είμαι σίγουρη πως με την Αντωνία θα συνεργαστούμε ξανά. Το ίδιο και με την συμφοιτήτρια μου. 

Θέλαμε να επικοινωνήσουμε και μέσω skype αλλά έτσι όπως το αφήσαμε για το τέλος στο τέλος δεν προλάβαμε. Δεν πειράζει όμως, θα έχουμε άλλες ευκαιρίες στο μέλλον.

Αγάπη είναι.....

Η μεγαλύτερη ικανοποίηση που παίρνεις απο τη δουλειά μας είναι η αγάπη των παιδιών...

Εκείνη η αγάπη η αληθινή .Η αγάπη που δεν περιμένει ανταλλάγματα. 

Οταν οι μικροί σου μαθητές σε αγκαλιάζουν κάθε πρωί , όταν στεναχωριούνται επειδή αρρώστησες και δεν πήγες σχολείο, όταν σχολάς στις 2 και μέχρι να φτάσεις στην γωνιά του σχολείου σε αγκαλιάζουν ξανά και ξανά και ξανά ξέρεις πως έχεις πετύχει τους στόχους σου. Αυτό που θέλω περισσότερο δεν είναι να μάθουν τέλεια τους κανόνες γραμματικής και την προπαίδεια. Φυσικά και θα τα μάθουμε και αυτά. 

Αλλά η πρώτη προτεραιότητα για μένα είναι να έρχονται χαρούμενα στο σχολείο.Να γελάνε, να παίζουν αγαπημένα, να είναι μια ομάδα.

Μικρούλια μου, μικρά παπάκια σας αγαπώ και εγώ πολύ πολύ! 

Αγωνία και πάλι!

Kαιρό έχω να σας γράψω ...είναι πολλά αυτά που έχω στο μυαλό μου, πολλές οι ατάκες των μαθητών μου, πολλά όσα έχουμε κάνει στην τάξη αλλά δεν κάθομαι να τα γράψω.Η φετινή χρονιά κύλησε απίστευτα γρήγορα για μένα.Αν και έκανα κάθε μέρα αρκετές ώρες στο δρόμο ( πράγμα που για μένα που έχω μεγαλώσει επαρχία ήταν ζόρικο στην αρχή) πέρασε πολύ πολύ γρήγορα. Ισως γιατί την προηγούμενη χρονιά περάσαμε ζόρικα. Σε αυτό βοήθησε σίγουρα το καλό κλίμα στο σχολείο και οι αγαπημένοι μου συνάδελφοι που έκαναν τους ταξιτζήδες αφήνοντας μας κάθε μέρα πλέον στον Ηλεκτρικό ( κορίτσια και αγόρι σας υπερ-ευχαριστώ).

Για μια ακόμα χρονιά είμαστε μέσα στο άγχος. Τα προηγούμενα χρόνια έκανα αιτήσεις για απόσπαση και όχι για μετάθεση. Την πρώτη χρονιά μας ήρθε εύκολα και χαλαρά . Με λίγα μόρια τότε αφού δεν είχαμε παντρευτεί με τον Χρήστο και έπιασα την πρώτη μου επιλογή. Την επόμενη χρονιά με 15 μόρια παραπάνω μας ήρθε η κεραμίδα. Εκεί που το είχα τόσο σίγουρο μας ήρθαν όλα ανάποδα.

Μυαλό δεν έβαλα και πάλι για απόσπαση έκανα αίτηση. Απλά έβαλα όλες τις περιοχές της Αττικής.

Μετάθεση δεν ζήταγα γιατί ο απώτερος σκοπός μας είναι κάποια στιγμή να ζήσουμε Κρήτη. Έτσι ήθελα να κρατάω την οργανική μου και για να έχω μια θέση στο σχολείο που ήθελα αλλά και για να τραβήξω το σύζυγο εγώ με τα μόρια που θα έπαιρνε απο την συνηπηρέτηση, Ο άλλος λόγος ήταν πως φοβόμουν να μείνω χωρίς οργανική έτσι όπως είναι η κατάσταση στην Ελλάδα. Αυτά λοιπόν σκεφτόμουν και δε το αποφάσιζα. 

Πλέον το να κατέβουμε Κρήτη είναι λίγο μακρινό ....Αλλά ακόμα και μόνο 5 χρόνια να ήταν δε θα μπορούσα να ζω μέσα στο άγχος κάθε καλοκαίρι. Οταν 31 Αυγούστου δε ξέρεις που θα είσαι την επόμενη μέρα....Το περσινό καλοκαίρι δε χαρήκαμε καθόλου τις διακοπές μας. Δε μπορούσαμε να κάνουμε σχέδια, όνειρα τίποτα. Οχι επειδή δε ξέρεις τι θα σου συμβεί την επόμενη μέρα . Απλά δε ξέραμε αν θα ζούμε μαζί ή όχι. Πόσο με ενοχλούσε όταν μου έλεγαν "ω μια χαρά μωρέ που είστε χώρια, θα ανανεωθεί η σχέση σας" Λες και είπα σε κανένα πως είχαμε θέμα ανανέωσης .

Μια συνέδελφος μου είχε πει "Ουφ να εφευγε και μένα ο άντρας μου ένα χρόνο να ησύχαζα"

Εύκολες κουβέντες αν είσαι έξω απο το χορό.

Πάμε λοιπόν στο σήμερα. Φέτος έκανα αίτηση για μετάθεση. Αν την πάρω τέλος η αγωνία κάθε καλοκαίρι. Έχω δηλώσει όλη την Αττική. Μπορεί να βρεθώ απο το σχολείο απέναντι στο σπίτι μας αλλά μπορεί να είμαι Βίλια ή Σαλαμίνα. Ειλικρινά δε με πειράζει. Μου αρκεί να είμαι εδώ. Μπορώ να ξυπνάω και στις 5 το πρωί αρκεί που θα έχω κοιμηθεί με τον άντρα μου. Ακόμα και τώρα μου λένε "ξέρεις πόσο μακρυά είναι τα Βίλια;"  Φυσικά και ξέρω. Είναι πιο κοντά απο την Κρήτη όμως.

Αν όλα λειτουργούσαν καλά τώρα θα είχαμε μάθει. Αλλά είμαστε πάλι στην αναμονή. Επειδή πέρυσι η θετική σας ενέργεια και οι ευχές έπιασαν τόσο σας το ζητάω και σήμερα...

Μια μετάθεση , τίποτα άλλο. Τώρα αν είναι και κοντινή ακόμα καλύτερα.

Πρωινό στην τάξη

Τα πατατάκια και τα κρουασάν πηγαινόερχοταν στην τάξη και η δασκάλα απορούσε....

Μαμά δεν είμαι αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να στέλνεις το παιδί στο σχολείο χωρίς να έχει φάει πρωινό και δίνοντας τους μέχρι τις 2 που θα σχολάσει κρουσάν, γαριδάκια και αναψυκτικά. Μιλήσαμε, μιλήσαμε, διαβάσαμε βιβλία και όπως κάθε χρόνο φάγαμε πρωινό στην τάξη. Βάλαμε χαρούμενη μουσική και φάγαμε όλοι μαζί υγιεινό πρωινό. Τόνισα πως όποιος κρατάει γαριδάκια θα μπορέσει να τα φάει το διάλειμμα αλλά όχι μαζί μας μέσα στην τάξη. Ένα παιδί που κρατάει κάθε μέρα γαριδάκια με αναψυκτικό ( κάποιες φορές για αλλαγή κρατάει κρουασάν και χυμό) εκείνη τη μέρα έφερε μπισκότα γεμιστά με φράουλα λέγοντας πως είναι υγιεινά γιατί έχουν φρούτα. Φυσικά δε φταίει το παιδί...Τελοσπάντων εμείς περάσαμε πολύ όμορφα....Τις επόμενες μέρες κάτι πήγε να γίνει. Είδα πιο πολλά φρούτα, κουλούρια, ξηρούς καρπούς αλλά δε μπορώ να πω πως μας έχει γίνει και συνήθεια......

Πριν χρόνια μία μητέρα έβαζε στο παιδί της κάθε μέρα κόκα κόλα και μάλιστα μέσα στο παγουρίνο....Λίγες μέρες μετά αφού πάλι μιλήσαμε, διαβάσαμε παραμύθια είπαμε τι είναι σωστό και τι όχι  το πρωτάκι μου λέει "κυρία είπα στη μαμά πως δεν πρέπει να πίνουμε κόκα κόλα μόνο γάλα, φυσικό χυμό και νερό και η μαμά είπε άμα κάνει η δασκάλα σου παιδιά να μη τους βάζει".

Τι να πεις τώρα στο παιδί αυτό και τι να πεις και στη μάνα....Ε δεν είπα τίποτα. Καλώς , κακώς δε ξέρω. 

Μακάρι να υπήρχε ο χρόνος να το κάναμε καθημερινά.....