Η μικρή σιχαμερή Τερέζα

Οι γονείς μου απορώ πως δεν έπαθαν κανένα εγκεφαλικό , ανακοπή κάτι τελοσπάντων όταν μέσα στη νύχτα άκουγαν το παιδί τους να ουρλιάζει "μπαμπάααααααααααααα. μαμάααααα βοήθεια". Εσείς τι θα σκεφτόσασταν ; Μπήκε κλέφτης απο την μπαλκονόπορτα ή το παιδί σβήνει , χάνεται, κάτι έπαθε. Εγώ χοροπήδαγα, έτρεχα και φώναζα "τρέχα μπαμπάααααααααααα κατσαρίδα"  Στη συνέχεια κρυβόμουν μέχρι να τη βρει και να τη σκοτώσει. Και φυσικά ήθελα να δω το πτώμα ( απο μακρυά) Γιατί αν μου έλεψε ψέματα; Ήξεραν πως αν δε τη σκοτώσει δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθώ εκείνη τη μέρα. Ούτε την επόμενη.

Στο πανεπιστήμιο 4 χρόνια δεν είχα δει καμία μέσα στο σπίτι ( και όταν έμενα μόνη μου και όταν είχα συγκάτοικο) αν και το Ρέθυμνο είχε ένα θεματάκι με το αντιπαθέστατο ζωάκι. Φυσικά και βάζαμε παγίδες  παντού μαζί με τη συγκάτοικο μου. Τουλάχιστον όταν έμενα με παρέα θα είχα κάποιον για συμπαράσταση , να τσιρίζουμε μαζί βρε αδερφέ.

Και πάμε στα πιο δύσκολα

Θυμάμαι ήταν Οκτώβρης του 2003. Ημέρα Τετάρτη και ώρα 22.15. Βρισκόμουν στο Ηράκλειο , στο νέο μου σπιτάκι. Και ξαφνικά την είδα!Έκανε βόλτα έξω απο την πόρτα της τουαλέτας.Πανικός. Άρχισα να χοροπηδάω και να σκέφτομαι τι θα κάνω. Το σπίτι ήταν όλο και όλο ένα δωμάτιο αφού θα ζούσα εκεί 9 μήνες. Θα μου πεις και 4 δωμάτια να είχε θα είχε θέμα να έρθει και στα άλλα; Απλά τώρα ήταν πιο κοντά μου. Νομίζω πως με κοίταζε κιόλας. Πιάνω 2 παντόφλες, βάζω αθλητικά και πλησιάζω. Δε κατάφερα τίποτα . Τρύπωσε μέσα στο μπάνιο μου και κρύφτηκε. Εγώ φυσικά δε μπορούσα να κοιμηθώ. Και αν έβγαινε έξω το βράδυ ;Και αν ερχόταν στο κρεβάτι μου ; Και πως θα πήγαινα τουαλέτα;  Έπιασα μια σκούπα και απο μακρυά άρχισα να βαράω πίσω απο το νιπτήρα , τη λεκάνη κτλ. Και έσκασε μύτη. Είχα πιάσει και το τέζα και με το ένα χέρι ψέκαζα, με το άλλο χτύπαγα χοροπηδώντας και μιλώντας ταυτόχρονα. Τη σκότωσα. Ένας μεγάλος άθλος για μένα. Τη σκότωσα!!!

Ήμουν πολύ περήφανη για μένα. Στη συνέχεια απο μακρυά με τη σκούπα έλεγχα αν ζει και πλησίασα...Με το φαράσι τη έχωσα μέσα σε μια σακούλα και μετά σε μια άλλη και σε μια άλλη. Και για σιγουριά ψέκασα και τις σακούλες.

     Το βράδυ φυσικά δε κοιμήθηκα καλά. Και αν είχε και άλλες; Και αν την έψαχναν τα παιδιά της ;Ο σύζυγος; Την επόμενη μέρα ψέκασα ξανά όλο το σπίτι ( με ένα ολόκληρο τέζα) , έβαλα αυτές τις ειδικές παγίδες και ευτυχώς μέχρι τον Ιούνιο δεν είχα ξαναδεί. Βέβαια για αρκετό καιρό έμπαινα με φόβο στο μπάνιο.

Και φτάσαμε την εποχή που έζησα ξανά μόνη μετά απο διακοπή 4 χρόνων που έζησα ξανά με τους γονείς μου. Δυο χρόνια ήμουν μια χαρά. Μία Τετάρτη βράδυ ( πάλι Τετάρτη) λίγο πριν τα μεσάνυχτα ακούω ένα θόρυβο μέσα στο δωμάτιο. Και τη βλέπω. Πάνω στην τηλεόραση. Τσιρίδες, χοροπηδητά , τέζα, σκούπες, παντόφλες και ναι τη σκότωσα! Στη συνέχεια ένα ρολό χαρτί κουζίνας για να τη μαζέψω. Δεν ήθελα να βγω στο μπαλκόνι γιατί μπορεί να γύρναγα και να μην ήταν πια εκεί. Την επόμενη μέρα πριν πάω σχολείο ψέκασα όλο το σπίτι και το μεσημέρι πήγα και αγόρασα παγίδες...Πολλές παγίδες!!! Έχουμε και λέμε ! Στο δωμάτιο μου καταρχήν. Μία παγίδα έξω απο μπαλκονόπορτα, μία απο μέσα , μία μόλις μπεις στο δωμάτιο και μία απέξω. Αυτό το έκανα και στα 3 δωμάτια που είχε το σπίτι. Εννοείται πως έβαλα και μια έξτρα στο διάδρομο , μήπως και περάσει καμία και δε δει τις υπάρχουσες παγίδες. Στο μπάνιο πάλι μία απο μέσα , μία απέξω, μία κάτω απο λεκάνη, μία κάτω απο νιπτήρα και μία πίσω απο το πλυντήριο...Άλλες δύο και στο άλλο μπάνιο. Στον ενιαίο χώρο τώρα...Πίσω απο καναπέ, μέσα και έξω απο μπαλκονόπορτα, κάτω απο νεροχύτη, πίσω απο ψυγείο, σε μια γωνιά ύποπτη και τέλος μία μόλις μπεις στο σπίτι και μία απέξω. Ααα απέξω είχα δύο γιατί δεν ήξερα θα μπει απο αριστερά ή απο δεξιά ( όχι στο κέντρο δεν μπορούσα να βάλω)

Ωραία μέσα στο σπίτι δεν είδα ποτέ ξανά. Μόνο μία ανάποδα που δεν κούναγε τα ποδαράκια.

Ένα ξημέρωμα τώρα πάω να μπω στο ασανσέρ και μόλις έκλεισε η πόρτα και πάτησα το 3 τη βλέπω μπροστά μου. Εγώ και εκείνη μαζί σε ένα ασανσέρ. Πανικός. Πατάω το 1 ( δεν έβαλα τις φωνές ) και κατεβαίνω στον 1ο προσέχοντας μην κατέβει και αυτή μαζί και στέλνω ξανά το ασανσέρ στο ισόγειο μη πάει στο δικό μου όροφο και τη δω μπροστά μου. 

Κομμένο και το ασανσέρ για πολύ καιρό. Όταν άρχισα να μπαίνω ξανά κούναγα απέξω τις πόρτες, κοίταζα πάνω κάτω δεξιά αριστερά , έκανα το σταυρό μου και έμπαινα....Δεν είμαι η μόνη με πρόβλημα στην πολυκατοικία γιατί την επόμενη μέρα κάποιος καλός άνθρωπος είχε βάλει παγίδα και στο ασανσέρ και στην είσοδο της πολυκατοικίας ( κάναμε και απεντόμωση οπότε οκ).

Ακόμα να ξεπεράσω το φόβο μου. Με τους σεισμούς πλέον τα πάω καλύτερα. Σταμάτησα να φωνάζω και να τρέμω  ( συνέχιζα να τρέμω και μετά το τρέμουλο των ρίχτερ) Και ενώ είναι πιο λογικό να φοβάμαι περισσότερο το σεισμό εγώ έχω θέμα με τις κατσαρίδες..

Τις μισώ, τις μισώ , τις μισώ και όταν λέω στα παιδιά για τροφική αλυσίδα και διατάραξη της ισορροπίας στη φύση απο μέσα μου σκέφτομαι πως τους λέω ψεματάκια. Θέλω να εξαφανιστούν οι κατσαρίδες. Μα σε τι ωφελούν;

ΥΓ1 Αφιερωμένο το κείμενο σε δυο φίλους μου την Ειρήνη και το Νίκο για την όμορφη συζήτη ση που είχαμε χθες το μεσημέρι! Ειρήνη μου κράτα γερά!!! Σε καταλαβαίνω!Επίσης παγίδες τα λένε αυτά όχι φωλιές όπως τα λέω εγώ λάθος απο συνήθεια.

Νίκο έχεις ακόμα τις φωτογραφίες στο facebook ;

ΥΓ2 Το γεγονός πως μια μέρα έφυγα απο το σπίτι μου και έμεινα αλλού μέχρι να βρεθεί και να θανατωθεί η κατσαρίδα σημαίνει πως έχω μεγάλο θέμα ε;;;

ΥΓ3Ευτυχώς ο σύζυγος τις σκοτώνει. Μεγάλο πλεονέκτημα για ένα άνθρωπο. Μέτρησε θετικά στο να πω το ναι!