2 Δεκεμβρίου 2011

Μου λειπεις....

Πρώτη φορά φέτος δε θα σου πω "Χρόνια πολλά" .
Πρώτη  φορά φετος δε θα μου πεις ούτε εσύ..

Είναι 8,5 μήνες από τότε που έφυγες...
Πέντε μέρες πριν φύγεις είχαμε έρθει στο νοσοκομείο να σε δούμε.Είχες ρωτήσει τη μαμά μου "τι κάνει το παλικάρι;" .Παρόλο που τον γνώρισες μέσα στο νοσοκομείο , αφού ειχες πάθει το εγκεφαλικό παντα ρωτούσες. Χαιρομαι που τουλάχιστον προλαβατε να γνωρίσετε ο ένας τον αλλο.
Δεν άντεξα να μείνω στο δωμάτιο πάνω από δύο λεπτά.Δεν ήθελα να βάλω τα κλάματα μπροστά σου. Συγγνώμη. Αλλά δε το άντεχα.Ηθελα να σε θυμάμαι αλλιώς....Δεν ήρθα ξανά να σε δω τις τελευταίες πέντε μέρες. Ελπίζω να με έχεις συγχωρέσει.
Ξέρω πως εκεί που είσαι , είσαι καλύτερα. Δεν πονάς πια...Είναι το μόνο που με παρηγορεί.
Μου λείπεις γιαγιά...

10 σχόλια:

  1. Nα είσαι καλά γλυκειά μου και θα την θυμάσαι, όπως θυμόμαστε πάντα τους αγαπημένους μας που λείπουν.

    Τρυφερούλα μου....σου στέλνω μια αγκαλιά.
    Ξέρω τι είναι τέτοιες απουσίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς η ζωή έχει κύκλους, μακάρι όλοι μας να κάνουμε μεγάλο κομμάτι του κύκλου, πριν φύγουμε. Να τη θυμάσαι και να χαμογελάς =)
    (είναι νωρίς ακόμα, το καταλαβαίνω)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θαλασσένια καλημέρα...
    Ξέρω πως ειναι καλυτερα εκει που ειναι...Ξερω πως θα ηταν εγωιστικο να την εχω κοντα μου στην κατασταση που ηταν. Ταλαιπωρήθηκε πολυ τις τελευταιες μέρες...Ξερω ομως πως εφυγε ευτυχισμενη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μακαρι Λίνα μου,

    Το διαστημα που πέθανε η γιαγια μου και πήγαινα στο νεκροταφειο περνούσα μέσα απο τους ταφους και εβλεπα ποσοι ανθωρποι γνωστοι μας εχουν φύγει και σε πολύ μικρές ηλικίες. Ενα μηνα πριν φυγει η γιαγια πεθανε ενας μαθητης εδω 11 χρονων.Μεσα σε ενα μηνα απο τη διαγνωση. Βλέποντας την ηλικία 11 και τη γλυκια φατσουλα σκεφτηκα πως η γιαγια μου τουλαχιστον εζησε τη ζωη της.Εκανε παιδια , είδε τα εγγόνια της να μεγαλώνουν...Μακάρι να ήταν κοντά μας ακόμα αλλά κάποια στιγμη θα εφευγε. Μακαρι τουλαχιστον για ολους τους ανθρωπους να μη χαλάει η φυσική σειρά των πραγματων. Να μη βλέπεις γονείς να χάνουν τα παιδια τους, παιδια να χανουν γονεις σε τρυφερες ηλικίες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Από την aspaonline έφτασα εδώ..
    εγώ έχασα τη γιαγιά μου πριν 40 μέρες.. είναι παράαξενο να μην είναι σπίτι... στεναχωριέμαι όταν έρχεται η σκέψη της στο μυαλό μου αλλά αμέσως μετά χαμογελώ γιατί σκέφτομαι πόόόση αγάπη είχε, χορτάτη-γεμάτη από ζωή!! ό,τι και να πέρασε (γιατί πιστέψτε με είχε πολλά βάσανα η ζωή της) είχε πολύ αγάπη!!!ΚΑΙ ΕΧΕΙ, πάντα θα τη θυμόμαστε!

    [Δυστυχώς, εμένα δε πρόλαβε να τον δει, μόνο τον άκουσε τον σύντροφό μου]

    Καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ....

    Μαριλίτσα ευχαριστώ...Καταλαβα πολλα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κωνσταντίνα συλληπητήρια...
    Ειναι προσφατο και ξερω πως νιωθεις....
    Οταν πηγαινω σπιτι της ( εμενε κατω απο το πατρικο μου ) και μπαινω στο δωματιο της θυμάμαι και δε πιστευω πως δεν υπαρχει...Στεναχωριεμαι και για τον παππου.Μετα απο 60 χρονια κοινης ζωης ζει μονος....

    Ας ειναι καλα εκει που ειναι και η γιαγια σου και η γιαγια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Με συγκίνησες υπερβολικά,είχα κι εγώ πολύ αδυναμία στη γιαγιά μου, δύσκολα τα πράγματα,κι όμως πρέπει να προχωράμε...η ζωή συνεχίζεται, το μόνο που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε,είναι να τους μνημονεύουμε, να τους ανάβουμε το καντηλάκι τους και να δίνουμε κάτι για την ψυχή τους,ας έχει καλή ανάπαυση και είμαι σίγουρη ότι χαίρεται με την ευτυχία σου!Να τη θυμάσαι με αγάπη!Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεια σου Δεσποινα..

    Καταλαβαινεις πως ειναι ε;;;
    Οσο μεγαλοι και αν ειναι , ειναι οι ανθρωποι μας.Πολλές φορές δεν πιστευω πως εχει φυγει.

    Να ειμαστε καλα να τις θυμόμαστε....

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή